Dag 39. Medical project en Reading Club (19 aug)

Kliniek Libes stond vandaag voor mij en Janet op het programma. Het is een kleine kliniek, vrij goed georganiseerd wat betreft dossiers en de zusters zien er prachtig gekleed uit in hun witte uniformen en sommige met de ouderwetse papieren ‘hoedjes’. Verder waren er ook een aantal lokale vrijwilligers aanwezig, tenminste dat vermoed ik. Ook deze kliniek is weer behoorlijk primitief, de spreekkamer en wachtruimte zijn in dezelfde ruimte. Wel konden bijna alle mensen zitten en waren er veel medicijnen aanwezig. ‘Uiteraard’ zag de omgeving er verder niet echt schoon uit en is het allemaal erg klein en primitief. Wat ik wel heel mooi en goed vond is dat de kliniek vol hangt met prachtige voorlichting posters, waaronder over: HIV, veilige seks, malaria, succesvolle borstvoeding, risico’s van een zwangerschap, hoe zorg je goed voor jezelf tijdens je zwangerschap en prostaatkanker.
We waren net 4 minuten binnen toen een jonge vrouw al schreeuwend werd binnengedragen. Niet op een brancard, maar gewoon door twee mannen, één bij de armen de ander bij de benen. Later zag ik haar voorovergebogen van de pijn met een infuus naar een ander deel van de kliniek lopen. Wat er precies aan de hand was weet ik niet, maar ik vermoed iets van een miskraam ofzo. De kliniek bestaat namelijk uit twee delen. Het deel waar Janet begon, de hal bij binnenkomst, is voor de ‘gewone’ patiënten, waaronder veel baby’s en kinderen. Het andere deel waar ik begon, iets meer naar achteren, is een soort verloskundigenpraktijk. Een groep zwangere vrouwen kwam zich een soort van inschrijven. Hun persoonlijke gegevens werden genoteerd door een lokale vrijwilliger die de taal spreekt en ik nam hun bloeddruk op. Wel weer schokkend om te zien en te horen dat een enkele maanden zwangere vrouwen slechts 47 kilo weegt. Hierna kwamen er een man en een vrouw om, ik denk, voorlichting te geven over de zwangerschap en ook over HIV. Het was in hun eigen taal, dus ik verstond er verder niks van. De vrouwen konden vragen stellen en een andere zuster gaf ondertussen elke vrouw een injectie, tetatox tt vaccin (geen idee wat het is eerlijk gezegd) en kregen ze tabletten mee, waaronder ijzer. Later zou de buik en baby in een andere ruimte worden nagekeken en kregen alle vrouwen een bloedtest om aan te tonen of ze HIV positief of negatief zijn. Een hele goed zaak lijkt mij!
Voor mij was er echter weinig meer te doen, dus mijn laatste uur heb ik bij Janet doorgebracht in het andere deel van de kliniek. Hier was het weer de gebruikelijke vitals opnemen en noteren in het schriftje (zelfde als de kinderen op school) die elke patiënt heeft. Dit is hun ‘dossier’. Eén jongetje heeft me wel geraakt. Hij was zeven jaar, maar leek veel jonger, ontzettend mager en echt doodziek. Hij had bijna 40 graden koorts en sliep constant in. De rest viel gelukkig allemaal wel mee. Verder twee baby’s gewogen, wat erg leuk was, maar ook best lastig met zo’n spartelende niet meewerkende baby, haha.

We waren gelukkig net op tijd terug om Noortje en Maria uit te kunnen zwaaien. Hun twee weken zaten er alweer op. Wel super jammer dat Noortje alweer weg ging, het was erg gezellig en leuk om haar te leren kennen. Nu ben ik dan echt de enige Nederlander hier in het huis, al zijn er nog wel drie Belgen. We konden meteen door met het opruimen van de resourche room, wat vooral weer betekende; potloden slijpen. Na de lunch en eindelijk een half uurtje pauze was het alweer tijd voor het afternoonproject, Reading Club op Christian Acadamie. Een echte reading club kun je het eigenlijk niet noemen, want de helft van de kinderen is onder de 5 jaar. Lezen is dus onmogelijk en voor voorlezen hebben ze misschien een half uurtje aandacht. De kinderen hier gedragen zich wel vrij netjes en Norman, de eigenaar, is fantastisch. Hij is de hele dag bij deze kinderen aanwezig, waaronder veel wezen en enorm enthousiast en gedreven. Na het voorlezen de groep opgesplitst in jong en oud om vervolgens buiten een tijdje ‘educatieve’ spelletjes te doen. De aller jongsten kunnen dit ook geen eeuwigheid volhouden, dus ben ik met Barbara en Theresa het laatste half uur binnen met ze gaan kleuren en bleef Rebecca met de oudsten buiten verder spelen. Al met al best wel lol gehad, de kinderen een mooie middag bezorgt en wij konden om 16.15 redelijk uitgeput maar toch voldaan de mzungu bus weer instappen.
Uiteraard was het om 16.30 weer tijd voor onze maandagmeeting. Vandaag zijn er weer negen nieuwe mensen gearriveerd, waarvan de meesten het medische project zullen doen. Tussen de meeting en het avondeten had ik nog een half uur de tijd voor een gesprek met Memory. Ik heb namelijk besloten wat ik wil gaan doen met het sponsorgeld van al mijn fantastische sponsoren in Nederland. Memory gaat over het sponsorgeld, de verschillende fondsen etc., dus heb ik met haar besproken wat de mogelijkheden zijn. De afgelopen weken heb ik goed rondgekeken waar en voor wat geld nodig is, maar ook waar je het überhaupt kunt uitgeven. Ik had de kinderen van mijn klas wel allemaal nieuwe schriften en potloden kunnen geven bijvoorbeeld, maar daar zijn alleen zij voor een korte tijd mee geholpen en het is niet eerlijk ten opzichte van de rest van de school. Ik heb dan ook besloten om het geld op te splitsen en het te verdelen onder twee verschillende fondsen en de projecten hier. Twee fondsen waarvoor geld wordt ingezameld zijn het bouwen van een nieuwe community school en een extra kliniek die meer weg heeft van een ziekenhuis. Dit in verband met de grote behoefte aan een extra hospital, aangezien Livingstone en omstreken er nu maar eentje rijk is. Verder wil ik elk van de projecten hier; teaching, medical, sport en de afternoonprojecten, een bedrag schenken. Memory en Herman weten wat er wanneer voor welk project nodig is, bijvoorbeeld medicijnen, bloeddrukmeters, voetballen, nieuwe boeken etc. en kunnen dit dan vervolgens aanschaffen van mijn sponsorgeld. Dit lijkt mij de beste en meest effectieve manier voor het verdelen van het geld en op deze manier bereik ik denk ik ook de meeste mensen/kinderen. Een interessant en belangrijk gesprek dus en erg leuk om te horen dat ze mij op de hoogte zullen houden waaraan het geld is besteed. Na het eten, beefstew met rijst en brood, een hele tijd bezig geweest met het uittypen van mijn blog van de laatste vier dagen en wat kletsen met nieuwe mensen. Ook eindelijk het telefoongesprek met Omi kunnen voeren, haha. En zelfs opa, ondanks dat zijn stem nog niet helemaal terug is, even kunnen spreken. Als je elkaar dan zo hebt gesproken blijk je, ondanks deze blog, toch nog best veel te vertellen te hebben. En ook al is het hier zo fantastisch ik kijk er toch ook wel weer naar uit om naar huis te gaan en dan vooral om iedereen weer terug te zien. Al zal ik niet ontkennen dat wanneer me hier twee weken langer worden aangeboden ik het zonder twijfel zal aannemen.