Dag 40. Medical project en Farming (20 aug)

Home Based Care in de wijk Ngwenya was het ochtendprogramma van vandaag samen met Vidya en Berton, en daarnaast Benny en twee caregivers. Ook gingen er een Duitse journalist, Nicolai, en zijn vrouw mee. Hij gaat een artikel schrijven over African Impact en het Home Based Care programma voor een Duits blad. Het was ontzettend leuk en interessant om hun dingen uit te leggen over het programma, wat we wel en niet (kunnen) doen, hoe alles werkt etc. Ze vonden het erg interessant, stelden regelmatig vragen en hebben mooie foto’s gemaakt. Na HBC hebben we nog bijna een uur bij de lodge met ze zitten praten en antwoord gegeven op de vragen van Nicolai. De vragen gingen ook over onze persoonlijke ervaringen zoals de impact die we wel of niet denken te hebben/hebben we het gevoel iets te kunnen bijdragen, ook waarom we vrijwilligerswerk doen en welke impact dit alles op onszelf en ons eigen leven heeft. Heel interessant om daar eens even bij stil te staan en onder woorden te brengen. Voor mezelf weet ik dat deze zomer, deze fantastische ervaring in alle opzichten, me heeft veranderd en dat ik enorm veel heb geleerd en ben gegroeid. Maar hoe ik dit straks terug ga vinden, ervaren en wat ik ermee kan/ga doen in mijn leven in Nederland, daar kan ik nu nog geen antwoord op geven. Ik denk dat dat in Nederland zelf pas duidelijk gaat worden. Wel heel gaaf dat ‘ons’ verhaal gepubliceerd en gelezen gaat worden, al is het dan in Duitsland. We hebben wel onze persoonlijke gegevens, waaronder e-mail adressen, uitgewisseld dus we krijgen het sowieso te lezen.
Dan nu een ‘kort’ verslag over onze ochtend en de patiënten. Onze eerste patiënt van vandaag mochten we binnen in haar huis bezoeken, was voor mij de eerste keer. Ik snap wel waarom we binnen mochten komen, wat het was best wel een mooi huis. In ieder geval een ruime woonkamer met comfortabele stoelen en zelfs een kachel. De vrouw had enorm gezwollen ellenbogen en knieën en had hier veel pijn aan. We hebben haar hiervoor rub-on gegeven en verwezen naar de kliniek. Hier moet eens goed naar gekeken worden, aangezien ze het al erg lang heeft en haar erg belemmerd. De volgende patiënt was behoorlijk schokkend. Het was een jongetje van 5 jaar, die je eigenlijk niet meer dan 2 jaar zou geven. Hij had een enorme hoofdwond die ongeveer ¾ van zijn hoofd bedekt. Hij heeft deze wond enkele maanden geleden opgelopen bij een huisbrand waar twee van zijn broertjes bij zijn omgekomen. Hij heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen, maar nu willen zijn ouders (vooral vader) niet meer terug naar het ziekenhuis. Ze denken dat het thuis ook wel over gaat, maar de behandeling en medicatie in een ziekenhuis zal veel beter zijn natuurlijk. Helaas kun je niemand dwingen hier, dus doen we wat we kunnen. Sinds kort komt er elke dag een caregiver aan huis om de wond te verzorgen. Het is namelijk helemaal open, de hoofdhuid is totaal weg, helemaal rood, behoorlijk griezelig. Het schijnt echter nog veel erger te zijn geweest. Ik heb foto’s, maar die zijn niet geschikt om hier te plaatsen. Ze zijn vooral ook om de progressie te kunnen zien. Wij hadden nu namelijk geen idee hoe het ooit geweest is en we willen nu iedere keer foto’s maken voor volgende vrijwilligers. Het doet inmiddels niet echt heel veel pijn meer, maar het jeukt wel. We hebben wat antibiotica crème achter gelaten aangezien ze dat niet meer hadden. De caregiver had het die morgen verder al behandeld. Uiteraard heb ik hem één van de knuffeltjes van Omi gegeven, een witte zuster. Hij was er ontzettend blij mee, weer een glimlach op het gezicht van een ernstig patiëntje. Onze derde patiënt leed aan TB en had pijn aan zijn been. We hebben hem wat paracetamol gegeven voor vandaag en morgen, want voor morgen had hij een afspraak in het ziekenhuis. Vervolgens liepen we door naar een gezin die allemaal aan het hoesten waren. De moeder was HIV positief en heeft TB, maar slikte haar medicijnen wel trouw gelukkig. We hebben ze allemaal verwezen naar de kliniek en voor het hoesten dronken ze water met limoen. Hierna kregen we weer een jong patiëntje te zien, een jongetje van 7 jaar (al leek hij eerder 4) met spina bifida. Hij voelt zijn benen hierdoor niet en loopt daarom op zijn knieën. Aangezien hij die ook niet voelt heeft hij niet in de gaten dat hij hierdoor enorme wonden oploopt aan zijn knieën. Het is een langdurig probleem en verbeterd en verslechterd constant. Nu zag het er wat geïnfecteerd uit en Berton en Vidya hebben het samen dan ook helemaal schoongemaakt en verbonden. Ik kon ondertussen wat foto’s maken, ook om vooruit- of achteruitgang te kunnen zien. We moesten tussendoor een korte onderbreking inlassen, omdat hij een ongelukje had gehad (in zijn broek geplast). Uiteraard werden hij en zijn broertjes en zusje aan het eind van een knuffeltje voorzien. Het schoonmaken en verbinden nam aardig wat tijd in beslag, maar we konden nog net naar onze laatste patiënt. Helaas was zij niet thuis, ze was die ochtend al naar het ziekenhuis gegaan omdat ze doodziek was (HIV). Geen idee hoe dat af gaat lopen.
Een zeer indrukwekkende ochtend, maar een zeer voldaan gevoel. Wat een voorrecht toch om hier te werken en, al is het dan maar voor enkele mensen, iets te kunnen betekenen op zo’n ochtend! Het medische project heeft echt mijn hart geraakt, hierin liggen ook nog zoveel mogelijkheden denk ik. Wie weet kan ik na mijn studie Pedagogische Wetenschappen nog eens verder nadenken. Maar dat zijn nu zorgen/plannen voor later. Eerst nog van mijn laatste week Afrika en laatste dagen medisch project genieten.

Zoals gezegd nog een tijd met de journalist Nicolai en zijn vrouw zitten praten, maar gelukkig werd er een lunch voor ons bewaard. Voor de middag stond er Farming op het programma, samen met Henri, Anais (nieuwe) en Vanessa (nieuw). Zoals gebruikelijk was het een enorme hoeveelheid water in emmers van de put naar de groentebedden sjouwen. Na een uurtje waren we al klaar en konden we terug lopen. De hele stad ligt namelijk plat vanwege één of ander bezoek van een organisatie dit weekend. Overal zijn ze bezig om de asfaltwegen te herstellen en de wegen zijn dus constant afgesloten. Op de projecten komen met de busjes is dan ook een hele opgave. Farming is op loopafstand, dus na onze armspieren getraind te hebben konden we ook nog een lekker stukje lopen, om bij thuiskomst in het zwembad te plonsen. Alle foto’s van de wonden heb ik ’s middags nog afgedrukt, van data en informatie voorzien en in de persoonlijke map van elke patiënt in de grote map (folder) gestopt. Deze folder gaat op elke HBC in dat gebied mee en is dus voorzien van alle patiënten en hun ‘medische geschiedenis’. Na het avondeten (spaghetti, ja veel afwisseling in menu is er niet, elke week zo’n beetje hetzelfde) met een groepje naar restaurant Olga’s gegaan. Een lekkere Latte Machiatto gedronken en van het gratis internet gebruik gemaakt. ’s Avonds moesten we eigenlijk nog voorbereidingen treffen voor morgenmiddag, maar toen ik terug kwam hadden de andere vier dit al gedaan, erg lief. Daarna riep het bed voor de meesten van ons al wel weer.

Morgen ga ik naar de Linda Clinic en ’s middags heb ik Artclub. Ik hoop heel erg dat ik deze week nog een keer een ochtend baby’s kan wegen, dat lijkt me na alle verhalen en foto’s van anderen een geweldige en vooral leuke ervaring. Wie weet gaat het morgen gebeurden, maar we gaan maar nergens vanuit.
Het plaatsen van foto’s gaat waarschijnlijk niet meer lukken. Ik word zo langzamerhand gek van het internet hier. Meestal is hij net snel genoeg voor het bekijken van e-mail, whatsapp en het plaatsen van de blog. Foto’s uploaden lukt nu zelfs niet meer op snapfish. Bij thuiskomst zal ik als nog van dag 30 tot eind foto’s plaatsen, want ik houd nog wel steeds mapjes met foto’s bij.