Dag 45. Kerkdienst en Victoria Falls (25 aug)

Het bezoeken van een Afrikaanse kerkdienst leek mij ontzettend gaaf, iets dat je echt een keer moet ervaren als je hier bent. Dit idee hadden meer mensen, tenminste gisterenavond, vanmorgen toen puntje bij paaltje kwam waren alleen Henri (België) en ik op tijd wakker. Het blijkt dat de vrouwen hier tijdens de kerkdienst een lange rok moeten dragen en laat ik die nou niet hebben. Lang leve Elly die er meerdere bij zich heeft en waarvan ik er wel één kon lenen. De kerk is vlakbij, slechts 5 min lopen, en is gevestigd in een schoolgebouw. We werden gastvrij begroet en waren zeer welkom. Uiteraard moesten we helemaal vooraan zitten en onze namen en land opschrijven zodat ze ons later konden introduceren. De gezamenlijke worship was net afgelopen, de kinderen liepen net weer naar buiten. Waarschijnlijk naar een soort kindernevendienst. Een jongetje van een jaar of 10 heeft de hele dienst alle liederen begeleidt op het keyboard (met het geluid van een orgel). Hij begon een soort intro te spelen dat uiteindelijk 20 min duurde. Wat mij betreft wel erg lang en eentonig. Daarna zong een man, gevolgd door de rest van de kerk, een aantal liederen. De man zong (eerlijk gezegd) vrij vals, microfoon stond vrij hard en iedereen zong ook behoorlijk hard. Al met al klonk het niet heel erg aangenaam, maar het was te doen. Daarna kwamen er nog twee groepen naar voren die iets zongen, wat wel erg goed klonk. Alle liederen waren in het Engels en waren een soort van gospelliederen, geen psalmen of gezangen in ieder geval. Wat erg opvalt is de enorme hoeveelheid herhalingen, ze zingen ontzettend vaak dezelfde zin of paar zinnen. Daarbij zie je dat sommige in een soort ‘trance’ raken en er wordt constant door ‘amen’ of ‘praise the lord’ tussendoor geroepen. Bij het laatste lied gebeurde er echter iets heel aparts. Eén vrouw leek wel ‘gek’ te worden, ze raakte in een soort trance ofzo en liet zich op de grond vallen en rolde al gillend over de vloer tussen de preekstoel door, naar het schoolbord etc. Best schokkend om te zien eigenlijk. Vanaf dit punt begon ik me steeds ongemakkelijker te voelen. Inmiddels zaten we er al bijna 1,5 uur en begon ‘de preek’. Twee mannen behandelden een aantal hoofdstukken, één in het Engels, de ander vertalend in de lokale taal. Ook hier weer de constante herhaling van enkele zinnen. Het kwam er vooral op neer dat we de Satan terug naar de hel moesten sturen. Iedereen ging hier in volle overtuiging in mee, wat betekent; opstaan, schreeuwen, stampen, wijzen… Ik voelde me totaal niet op mijn gemak, het was bijna tegen het agressieve af en een beetje beangstigend. Vooral het enorme lawaai, want er wordt niet gepraat maar geschreeuwd ook door de dominees, en de constante herhaling werden me op een gegeven moment echt te veel. Na nog een uur, in totaal dus 2,5 uur daar gezeten, kon ik het echt niet langer uithouden en heb ik aan de man naast mij gevraagd of het erg was dat ik vertrok. Ik vertelde dat ik me hier niet goed bij voelde en niet langer wilde blijven. Ik vond het erg vervelend om te moeten zeggen, maar als ik langer bleef zou ik zelf ook gek worden denk ik. Waarschijnlijk hebben niet veel mensen gemerkt dat ik weg ging, de meesten waren inmiddels in ‘trance’ aan het bidden of huilen. Buiten nog een paar minuten met één van de (ik denk) voorgangers gesproken over waarom ik weg ging. Ik vertelde dat ik me hier niet bij op mijn gemak voelde, dat dit niet mijn manier van worship was, maar dat ik hun manier zeker respecteerde. Iedereen mag zijn geloof belijden op zijn eigen manier, maar ik kon het niet langer aan om te blijven zitten. Respect voor Henri die ook het laatste halfuur nog heeft bijgewoond. De voorganger zei dat het niet altijd zo ging, dat het ging zoals God door de dominee sprak en dat was vandaag op deze manier.
Al met al dus best wel een schokkende, niet echt positieve ervaring. Maar ik kan wel zeggen dat ik een ‘bijzondere’ ervaring rijker ben en ik heb er zeker geen spijt van dat ik gegaan ben. Ik zal het alleen niet zo snel weer doen.

Na de dienst moest ik even tot mezelf komen, dus ben ik mijn koffer(s) en tas vast zo ver mogelijk gaan inpakken. Best een leuke klus eigenlijk. Daarna nog 1,5 uur bij het zwembad kunnen liggen voordat we vertrokken naar de Victoria Falls. Ik ging samen met John, Janet, Elly, Helen, Rebecca, Anne, Shannon en Samantha, een hele leuke groep. Voor mij was dit de derde keer de Victoria Falls bij daglicht, maar zoals ik al had gedacht waren de Falls het ook dit keer weer dubbel en dwars waard! Er stond ons ook een aangename verassing te wachten. Het was vandaag één of andere feestdag waardoor iedereen gratis naar binnen mocht! Dat scheelde weer 18 euro, toch leuk. Net als de andere keren was het aanzicht van de Falls ook vandaag weer totaal anders. Ze was redelijk heftig vandaag (vrij veel water voor de tijd van het jaar), door de wind was er vrij veel ‘mist’ en door de felle zon was er een prachtige regenboog te zien! Echt opnieuw ‘amazing’ gewoon, onbeschrijfelijk. We hebben weer het hele pad gelopen langs de Falls en hebben op verschillende punten de meest prachtige foto’s gemaakt. Na twee uur lopen waren we terug bij het beginpunt en kochten een aantal van ons nog wat souvenirs bij de verschillende shops daar. Om 17.30 zijn we naar een prachtig punt gelopen waar je zo’n beetje de beste zonsondergang zou kunnen bekijken. Nou dat was zeker niets teveel gezegd, om 18.00 heb ik weer een fantastische, al dan niet de mooiste, zonsondergang in Zambia mogen zien. De Falls op de voorgrond en de ondergaande zon, aan de kant van Zimbabwe, op de achtergrond…onbeschrijfelijk. Foto’s kunnen eigenlijk het moment ook niet beschrijven, maar zijn wel een hele mooie herinnering. Binnen een paar minuten is de zon dan ook ineens onder. Het was zo’n vredig, mooi, stil, bijzonder moment. Een prachtig afscheid van dit geweldige wereldwonder en dit fantastische land wat mij betreft!
’s Avonds ons afsluitende diner gehad in café Zambezi, het lokale restaurant. Samen met Henri, Janet, Simone, Vanessa, Jeanine, Samantha en Immaculate genoten van het heerlijke Zambiaanse eten. Met Janet deelde ik als voorafje een heerlijk zelfgemaakt knoflookbrood. Als hoofdgerecht had ik gekozen voor de Kudu-curry met rijst gekookt in tomatensaus, kruiden en groentes, met daarbij okra’s en een soort andijvie (de traditionele groentes). Het was ontzettend lekker en dit keer was zelfs de service goed. We hadden ons voorgerecht en hoofdgerecht binnen een uur, en niet binnen twee uur zoals de vorige keren.

Het was een fantastische laatste volle dag hier in Zambia waar ik intens van genoten heb. Al kijk ik nu toch ook wel heel erg uit naar mijn vertrek en thuiskomst, zeker na de telefoontjes van vanavond. Maar eerst staat me morgen nog een leuke dag te wachten. Wanneer ik om 15.00 aankom in Johannesburg zullen Danielle en Michael mij weer opwachten op het vliegveld en zullen we samen nog een paar uur doorbrengen in Johannesburg voordat mijn vliegtuig ’s avonds vertrekt richting Dubai-Dusseldorf.