Dag 4. Boottocht en oase Huacachina (17-7)

Tjonge jonge wat een dag vandaag zeg, bijna geen woorden voor! Zoals gezegd konden we gisteren niet met de boottocht mee naar de Islas Ballestas eilanden vanwege het ruige weer/de zee. Vanmorgen kon dat gelukkig wel. We gingen met een grote speedboot voor ongeveer 20 mensen. En een speedboot kon je het zeker wel noemen, met een enorme vaart vlogen we de zee over richting de eilanden/rotsen. Allereerst zagen we een hele boel vogels, vooral pelikanen, maar ook meeuwen en andere kleinere vogels. Verder was het uitzicht adembenemend; de zee met de verschillende eilanden in de verte en de rotspartij waar we op dat moment langs voeren, de zee die tegen de rotsen klettert, het gekwetter van al die overvliegende vogels, fantastisch. De camera hoefde je niet op te bergen tussendoor. Vervolgens voeren we naar een tweede eiland, waar ons een paar mooie verrassingen te wachten stonden. Onderweg zagen we al een paar keer de koppen van zeeleeuwen boven het water uit komen, maar nu lagen er een stel lekker in de zon vlak voor ons! Op de grote rots daarachter liep een groepje pinguïns en natuurlijk weer vele vogels. Wauw, zo gaaf om die beesten in het echt te zien! Ook bij het volgende eiland werden we weer getrakteerd op deze fantastische beesten, zelfs de vieze poeplucht (eens in de 7-10 jaar wordt dit volledig opgeruimd en geëxporteerd als bemesting voor het land) neem je dan voor lief. Marije werd inmiddels wel wat misselijk, mede dankzij de zee die toch nog behoorlijk heftig was, maar het ging gelukkig goed. Tijd voor de tocht naar nog een ander eiland, de vogels waren daar heer en meester: duizenden vogels (zelfs gemigreerde soorten van de Galapagos eilanden) bevolkten het eiland, op de rots was vrijwel geen leeg plekje meer te zien. Het is net als op een DVD van National Geographic’s Earth. Ondertussen moesten we nog even een persoon afzetten op een volgend eiland, hier verblijven permanent drie natuurbeschermers (ze gaan slechts twee weken per jaar naar land om familie te zien). Via White Island, je raad vast wel naar welk sterk ruikend goedje dit hierdoor witte eiland vernoemd is, gingen we weer terug naar de haven. Op de terugweg weer veel zeeleeuwen gezien. Opvallend waren hier ook weer de zandbergen in de woestijn, die kon je van een afstandje mooi bekijken. De lichte kleur van het zand, gecombineerd met rood en zwart (beide kleuren ontstaan door ijzeroxide, in de zon is het rood en bij wat meer vochtigheid wordt het zwart) geeft een mooi schouwspel.

Terug aan land stond Alberto al weer paraat. Hij had gisteren onze tickets omgeboekt en bracht ons nu weer richting het station van Paracas. Last minute heeft hij nog even wat transfers van en naar de stations geregeld en een buggytocht in Huacachina. We reden in ongeveer een uurtje van Paracas naar Ica. Vanuit Ica werden we per auto naar Huacahina gebracht. We waren iets te vroeg om in te checken, maar even rondkijken in het hotel en buiten aan het zwembad liggen was nou niet bepaald een straf. Het hotel is sfeervol, vrij luxe en onze kamer heeft zelfs drie riante eenpersoonsbedden.
Rond 4 uur was het tijd voor de buggytocht in de woestijn. Samenvattend: snelheid, stuiteren, zand, zon en zonsondergang. Een Walibi Flevo/Sig Flags gevoel, maar dan veel leuker en in een wel heel bijzondere setting. Bijkomend voordeel is dat we onze gezichtsscrub niet meer hoeven te gebruiken. Op een gegeven moment stopten we hoog boven op een heuvel, even foto’s maken dachten we. Dat ook, maar eveneens werden de sandboards (snowboards voor op het zand) tevoorschijn gehaald. We hadden al voor die tijd gezegd, dat gaan we niet doen. Een voor een zagen we wat mensen met een noodgang naar beneden gaan, de een wat eleganter dan de ander. Yvonne vond het toch wel interessant worden en besloot ook een poging te wagen. Board in de wax zetten, goed vasthouden en gaan. En ook maar van een tweede berg af, nu toch de smaak te pakken. Marije keek toe en dacht, ik kan wel weer in de buggy gaan zitten maar een sandboard uitproberen in de woestijn van Peru, wanneer krijg je die kans weer? Hup, ook Marije komt met enorme snelheid naar beneden. Wat heuvels later waanden we ons weer als kind na een middagje in de zandbak, o-ver-al zand. Rond een uur 6 zagen we de zon ondergaan en ook de oase van Huacachina opdoemen tussen het zand. Na een welverdiende pizza zijn we ons maar wat verder gaan fatsoeneren. Uitkloppen van schoenen, broeken, lekker douchen, schone kleding aan. Eigenlijk hebben we wel medelijden met de schoonmakers die morgen langskomen, de douche en vloer zijn toch iets minder netjes dan een paar uur geleden…

Sommige momenten zijn niet in woorden te beschrijven of op foto’s vast te leggen waardoor je alleen puur kan genieten en teert op de bijzondere beleving die achterblijft, deze dag is daar zeker een van.