Dag 18. Ollantaytambo, paardrijden (31-7)

Deze fantastische dag begon al met een lekker ontbijtje, inclusief pannenkoeken. Vervolgens liepen we naar de touroperator in het dorp die ons naar de paarden zou begeleiden. Paardrijden in deze fantastische omgeving was vooral een wens die Marije had, als groot paarden- en natuurliefhebber. Maar ook Yvonne was wel in voor dit avontuur. Op slechts een paar minuten lopen was een klein weilandje waar onze gids (een wat oudere man) klaar stond met de gezadelde paarden, in westernstijl. Marije kreeg een bijzonder paard toegewezen, een curly paard (een paard waarvan de wintervacht gekruld is) genaamd Waira, wat ‘wind’ betekend in het Quechua. Yvonne kreeg een iets groter en donker bruin paard genaamd Anne. Eerst moesten we het dorp uit langs grote vrachtwagens en over ijzeren richels, iets wat het paard van de gids nogal eng vond. Gelukkig werd het paard snel gerustgesteld toen de gids er naast ging lopen. Onze paarden liepen er braaf achteraan. We reden richting de enorme bergen en eenmaal het dorp uit ontstond er een zee van rust. Geen toeristen, auto’s, verkopers etc. maar alleen wij, de paarden en de prachtige natuur. Wij, of eigenlijk de paarden, moesten een behoorlijke klim maken; van 2800 gingen we naar 3600 meter. Dat betekende steeds smaller wordende en steile paadjes omhoog. De diepe afgrond naast je was ontzagwekkend en volledig vertrouwen op je paard was het enige wat je kon doen. Marije ging met haar Waira voorop en trotseerde als eerst de enorme stenen en keien en soms letterlijk trappen van stenen. Ongelofelijk waartoe een paard in staat is. Marije zei regelmatig dat haar eigen paard Udessa in Nederland na 5 minuten waarschijnlijk al de afgrond was in gegaan of in ieder geval de benen had opengehaald of gebroken op deze wegen. We waren maar wat blij met onze ‘Mountain-paarden’ zoals ze genoemd worden. Ook smalle bruggetjes, soms van slechts een steenbreedte, over kleine rivierstroompjes werden genomen en af en toe trokken de paarden hun hoofd bij zo’n waterstroompje naar beneden om wat te drinken. Het uitzicht werd als maar mooier en mooier. De groene maar ook rotsachtige bergen, soms een besneeuwde bergtop, de groene vallei en af en toe doemde er een prachtig Inca terras of Inca ruïne op. In de verte hoorde je de rivier vanaf de berg naar beneden stromen. De smalle paadjes zorgen ervoor dat struiken, af en toe met wat stekels, langs onze benen streken. Maar de omgeving deed alles teniet, een fantastische ervaring die bijna niet in woorden is uit te drukken. Na een uurtje of twee klimmen kwamen we aan bij ons einddoel: de Inca ruïne Pumamarca. De paarden werden met zadel en al gewoon losgelaten en gingen meteen grazen. Toen was er ook tijd voor onze innerlijke mens. Hierna kregen we een Spaanstalige rondleiding van onze gids door de ruïne. Het bleek vroeger een Inca fort te zijn geweest waar onder andere soldaten de wacht hielden. Hij bestond uit verschillende ruimtes; slaapruimtes, ruimtes om de wacht te houden, een soort graansilo’s en zelfs een heuse boksring. Doordat de gids rustig en herhaald praatte, ondersteund met gebaren konden we zijn verhaal redelijk volgen, je leert al eens wat in de weken die we hier zijn. Ook hier was het uitzicht op de vallei onder ons natuurlijk fantastisch. En wat ook zo heerlijk was, geen andere honderden toeristen op datzelfde punt, alleen wij drieën! Al die toeristische trekpleisters zijn natuurlijk super en ook wij willen ze graag bekijken, maar een keer ‘offroad’ gaan was een welkome afwisseling. Na zo’n 50 minuten was het toch echt tijd om aan onze terugweg van een kleine twee uur te beginnen. Marije had zich op de heenweg al afgevraagd hoe die terugweg zou moeten verlopen. Dezelfde weg terug was vanwege de steilheid en enorme (gladde) stenen niet echt aan te raden. Gelukkig bleek er ook een bredere minder steile weg te lopen van kleinere (kiezel)stenen, zand en gras. Onderweg moesten we wel een aantal koeien, stieren, schapen en honden passeren, wat gelukkig geen problemen opleverde. De terugweg was voor zowel de paarden als ons wat minder inspannend en af en toe kon er zelfs een drafje vanaf. Ook was dit een beter moment voor het maken van wat mooie foto’s door Marije vanaf de paardenrug. Terug in Ollantaytambo reden we in plaats van over de hoofdweg door de smalle straatjes van de wijk daarachter. Ook hier moesten weer wat rivierstroompjes genomen worden, maar voor onze paarden was dit geen probleem. Voor passerende mensen en tuktuks draaiden ze ook hun hoofd niet om. Na bijna 5 uur onderweg te zijn geweest kwam er dan toch een einde aan deze fantastische tocht. Morgen zullen we vast spierpijn en zadelpijn hebben, maar deze onvergetelijke ervaring pakt niemand ons meer af. Het was een fantastische rit.
De kleding van Yvonne vond het iets minder. Haar broek bleef haken achter de stijgbeugelriem waardoor hij iets inscheurde bij het afstappen. Maar dat scheelt weer bagage voor de vliegreis van volgende week.

Yvonne plofte bij thuiskomst vermoeid op bed en Marije ging in het zonnetje nog even met het thuisfront contact leggen. Aangezien we om 8 uur al hadden ontbeten, het inmiddels al 14.30 was en we nog niet hadden geluncht, hebben we samen aan het mooie plein met uitzicht op de ruïnes van Ollantaytambo samen een pizza verorberd. Nog wat lezen en een sudoku maken in het zonnetje in de tuin van ons hotel was geen straf. De douche die Yvonne daarna wilde nemen voelde helaas wel als straf aan; ijskoud water! En dat terwijl het hotel in hun boekje het 24-uur per dag warme water aanprijst. Marije had iets meer geluk, 3 minuten warm water. ’s Avonds hebben we nog heerlijk gegeten (al moesten we er dit keer wel even op wachten) en ons weer verbaasd over de bijzondere luchten hier. Aan het eind van de middag betrekt het wat en verdwijnen de bergen in de wolken, heel bijzonder.

Morgen gaan we eens met ander vervoer dan een bus reizen, namelijk de trein. We zijn benieuwd hoe dat hier in Peru gaat. Met deze trein gaan we (om 7.15 al) naar het dorpje Aguas Calientes, onze laatste halte voor Machu Picchu.

P.s.: fototip bij 30-7. Kijk aan de linkerkant.