Dag 14 Walvis spotten en relaxdag (21-7)
Door: Marije
Blijf op de hoogte en volg Marije
21 Juli 2015 | Zuid-Afrika, Saint Lucia Estuary
Walvissen spotten, hoe gaaf zou het zijn deze enorme kolossen te kunnen zien in hun leefomgeving. Een aantal maanden per jaar zijn ze te zien hier in de Indische Oceaan aan de kust van St. Lucia. Gezien de vorige boottochtjes leek een reistabletje geen overbodige luxe. Thera bleef door eerdere ervaringen liever thuis. Om 7.30 werden we door een truck met open bak opgehaald en naar het strand gebracht. Van daar bracht een grote aanhanger met trekker ervoor ons over het strand naar de boot. De zon die langzaam, straal voor straal door de wolken brak op de helderblauwe, golvende zee was prachtig en al een foto waard! Samen met een Amerikaans gezin stapten we op een boot iets groter dan een speedboot. Reddingsvesten aan, goed vasthouden en gaan. Vasthouden is niet onbelangrijk als je met grote snelheid de branding moet trotseren. Je krijgt hetzelfde gevoel als in een achtbaan, erg gaaf. Na een paar seconden konden we met grote snelheid verder de zee op, want de humbeck walvissen (bultrug in het Nederlands) zitten natuurlijk niet vlakbij de kust. In een gebied van 10 bij 10 kilometer kunnen wel 800 walvissen zitten op dit moment, maar allemaal in groepjes van ongeveer 4-6 walvissen. Na een minuut of 10 varen zagen we eerste tekenen van walvissen. Ze spuiten water omhoog en enkele seconden later zie je hun rug en met een beetje geluk hun enorm indrukwekkende staart. Er was ook een soort dakje op de boot waar twee mensen bij Tiekie, een van de schippers, kon staan. René en Marije beklommen dit dak, gewapend met camera. Renate en Joris zijn bekend met zeeziekte dus bleven rustig beneden zitten, kijkend naar de horizon. In het uur dat volgde werden we getrakteerd op vele walvissen, steeds dichterbij onze boot. Het dichtsbij misschien 50 meter. Je ontdekte een soort patroon, ze spoten water, lieten één of twee keer hun rug en met een beetje geluk dan hun staart zien. Wanneer ze hun staart laten zien betekent dat dat ze dieper duiken en het enkele minuten duurt voor ze weer boven komen. Als hun staart uit het water is geweest laten ze een bijzonder plat, typisch blauw gekleurd deel in de zee achter. In de verte zagen we twee á drie keer een walvis omhoog springen, maar te ver weg voor een foto. Foto's maken op een wiebelende boot is al een uitdaging en zeker van walvissen die slechts enkele seconden te zien zijn. Marije en René hebben al die tijd genoten bovenop het dak. Ook Renate en Joris hebben veel gezien, maar werden wel misselijk na een tijdje, evenals twee Amerikanen. Na een kleine twee uur stuurde de schipper ons weer netjes door de branding het strand op. Bij de lodge was er gelukkig een heerlijk ontbijt voor ons bewaard. De rest van de middag hebben we aan het zwembad van de lodge doorgebracht. We waren allemaal wel toe aan een middagje niks. Renate haar ijsje werd nog bijna uit haar handen geroofd door een brutale aap. Later had hij meer succes met twee mandarijnen die René onbewaakt had laten liggen. Al met al was het echt een heerlijke middag. En als ik (Marije) hier dan zo in de tuin zit de blog te typen, met uitzicht over een park waar af en toe een hertje uit tevoorschijn komt en een hele groep aapjes met elkaar aan het spelen zijn en de bomen invliegen, dan kan ik alleen maar denken aan hoe bevoorrecht we zijn. 'S avonds zaten we opnieuw bij een sfeervol restaurant met heerlijk eten. We gaan uit eten voor een heel jaar in deze vakantie, haha.
Morgen zit onze tijd in St. Lucia er helaas alweer op en gaan we de koudere gebieden opzoeken. Allereerst trekken we richting de plaats Dundee, zo'n zes uur rijden. Dit is één van de plekken waar de boerenoorlogen hebben plaatsvonden.