Dag 4 Social project en strand (28 juli)

Opstaan met een stralende zon is al goed en vanmorgen kregen we tijdens het ontbijt ook goed nieuws van Mr Viet. We mogen toch weer naar projecten, maar moeten volgende week nog wel naar Laos voor het visum. Super goed nieuws natuurlijk. Even schakelen want we dachten naar Monkey Mountain te gaan. Om 8.45 uur arriveerden we bij de prachtige locatie van het Social project. Het is een groot terrein met verschillende nette gebouwen. Er wonen hele jonge kinderen en baby's, de meeste met een fysieke en/of lichamelijke beperkingen. Daarnaast een groep jongens met een beperking, een groep meisjes met een beperking en een groep ouderen en/of daklozen. In totaal wonen er 170 mensen en werkt er een groep Social workers. Ook de ouderen helpen mee bij de verzorging, koken en tuinieren. Er zijn verschillende mooie aangelegde tuinen op het terrein. Daarnaast hebben ze twee mooie kamers waar de kinderen fysiotherapie krijgen, er is redelijk goed materiaal aanwezig, een sportruimte voor ouderen en buiten zijn verschillende plekken voor sport en spelactiviteiten inclusief een speeltuin. Wat betreft het materiaal, daar wil ik de komende weken nog naar kijken. Wie weet kan ik nog iets voor ze aanschaffen, bijvoorbeeld leesboeken of goed speelmateriaal. Verder is er een dokterspost en natuurlijk verschillende woonvoorzieningen. Er is een variëteit aan beperkingen. Zo zijn er mensen met down, hydrocephalus, mensen die een beroerte hebben gehad, verstandelijk beperkt, spastisch, missen van een (deel van) lichaamsdeel etc. Wij gaven vandaag fysiotherapie aan 3 kinderen. We haalden de kinderen op van hun kamer met een nette rolstoel speciaal voor dat kind gemaakt en brachten ze naar de ruimte. Twee mensen werkten een uur met een kind. Ik werkte met My, een meisje van 12 jaar met hydrocephalus. Toen ze 4 jaar was is ze door haar oma bij de deur van het vrijwilligershuis achtergelaten. Daarna heeft ze ongeveer 6 jaar alleen maar gelegen, iets wat met veel kinderen gebeurt. Daardoor zijn haar spieren en kracht verdwenen en heeft ze zich lichamelijk niet kunnen ontwikkelen. Ze zijn nu een jaar met fysiotherapie bezig en ze boekt vooruitgang. Fysiek gezien is zij één van de beteren en ze hopen haar nog mobieler te kunnen maken. Met hulp kan ze nu zitten en staan en ze kan bijna zelf omrollen. Het was prachtig om met haar te werken en ondertussen contact te maken door te lachen, te zingen, gekke geluidjes te maken, in je handen te klappen etc. Het was echt genieten, voor ons beide. Daarna hebben we een stukje over het terrein gelopen en gekeken bij de groep jongens en meisjes. Er fietste steeds een jongetje van een jaar of 4 op een veel te grote fiets rond, een komisch gezicht. Hij leek op het oog niet beperkt. Er liepen verschillende mensen rond of zaten op een schommel. De tijden waarop mensen eten zijn hier anders. Ontbijt rond 6.00, lunch rond 10.30, avondeten rond 16.00 en dan 's avonds nog wat melk of noodles. Om 10.30 was het dan helaas ook alweer tijd om te gaan. Morgenochtend gaan we hier weer naar toe.

Na onze heerlijke Vietnamese lunch zijn we per scooter naar het strand gebracht. Dat was echt geweldig! Eerste keer ooit dat ik op een scooter zat en het was zo lekker met de wind. Op het strand was het gewoon genieten. We huurden twee stoelen voor de hele middag (minder dan 4 euro totaal) onder een rieten parasol en genoten van het uitzicht op de zee en de bergen. De wind en het water waren heerlijk verkoelend, ondanks dat ik nog nooit in zo'n warme zee had gezwommen. De eerste keer in de Zuid-Chinese zee was een goede ervaring. Meer dan lezen, zonnen, zwemmen, wandelen, kletsen en Vietnamese koffie drinken hebben we niet gedaan en dat was heerlijk. We kunnen echt over vanalles praten, gewoon kletsen en echt goede diepgaande gesprekken, ook al moet dat in het Engels. Mijn Engels verbeterd hier enorm denk ik.
Bij thuiskomst per taxi stond er weer een heerlijke Vietnamese maaltijd klaar. Dit keer rijst, mini loempia's, mini gebakken visjes, een verse salade en vers fruit als toetje. We krijgen zo ontzettend veel (bijzonder) fruit hier. Mango, ananas, dragon fruit, banaan, en meer bijzonder tropisch fruit waar ik de namen niet van weet. En dat twee of drie keer per dag + een smoothie. Veel meer dan een wasje, tas inpakken voor morgen en lezen zat er niet in vanavond. We zijn gesloopt. Waarschijnlijk door alle indrukken en de hitte. Deze avond heb ik nog een ander staflid ontmoet Nuong. Zij is verantwoordelijk voor het teaching project op de basisscholen, maar was afgelopen week afwezig door het overleden van haar man (scooterongeluk) zo vertelde Dorothee later. Zelf zei ze hier niks over en ik was dus nogal geshockt. Over dit soort dingen zijn ze vrij gesloten vertelde Dorothee mij.

Morgenochtend gaan we opnieuw naar het Social project, waarschijnlijk naar de locatie van de ouderen voor fysiotherapie en 'sportieve' activiteiten. Na de lunch vertrekken we voor twee nachten naar Hoi An, een prachtige kustplaatsje wat op de UNESCO werelderfgoed lijst staat. Het is zo'n 50 minuten vanaf Da Nang met de lokale bus.