Dag 5. Social Project en Hoi An (29 juli)

Zo, dat was me het dagje wel. Wat hebben we veel gedaan en wat veel indrukken. Ik zal bij het begin beginnen.
Met een enigszins zere rug werd ik wakker. De matrassen in Vietnam zijn over het algemeen vrij dun en hard. Dat had ik al gelezen, maar daar is mijn rug toch niet zo gewend. Na een goed ontbijt vertrokken we opnieuw naar het Social Project, dit keer op de motor! Super gaaf en er vallen me elke dag nog weer nieuwe dingen op. Zo dragen de meeste Vietnamesen in deze enorme hitte lange (spijker)broeken en (spijker)jassen of vesten met lange mouwen. Wij zweten ons al een ongeluk in een korte broek en hempje als we 10 meter hebben gelopen. Verder is het straatbeeld zoals eerder gezegd chaotisch met heel veel scooters. Daar komt nog het geluid van constant toeterende mensen bij. Werkelijk geen seconde hoor je geen toeters. De enorme hoeveelheid verschillende soorten huizen en gebouwen valt ook op. Luxe en golfplaten huizen staan door elkaar. Bij de winkels zie je vaak dat elke straat een thema heeft, bijvoorbeeld een straat met alleen maar kleding. En uiteraard de (meestal) heerlijke lucht van eten. Aangekomen bij het project werden we verdeeld in twee groepen. Ik ging helpen bij (gymnastiek)oefeningen voor de ouderen en Dorothee ging met de gehandicapte kinderen in rolstoelen over het terrein lopen. We zetten wat plasticstoelen onder de bomen in een cirkel en haalden toen één voor één de ouderen op. Sommigen liepen zelf, maar de meesten hadden wat ondersteuning nodig. Het waren allemaal schatten die duidelijk wel zin hadden in wat afleiding. Ook Tham was weer van de partij; een 33 jarige man die spastisch is maar goed bij is en vrij goed Engels spreekt. Hij zorgde zoals altijd voor de muziek dankzij een muziekbox die aan zijn rolstoel is bevestigd. Als eerst schopten we een soort skippibal over, waarbij ik in het midden stond om een beetje te sturen. Daarna gingen we hem overgooien om vervolgens te proberen een hoelahoep over de bal heen te gooien. Bijna iedereen deed mee en had lol. De complimenten 'very good' en je duim omhoog steken werden met een lach ontvangen. Daarna deden we allerlei rek en strek oefeningen voor armen, benen en heupen. Het was enorm warm en ik denk dat er heel wat vocht van mij is verdampt, maar het was enorm leuk om te doen. Dorothee kwam ook nog met de kinderen kijken en er waren verschillende bewoners die graag op de foto wilde. Aan het eind kreeg iedereen een stuk watermeloen en brachten we ze weer terug naar het huis en terras. Daarna brachten we de kinderen terug en gingen we bij de gehandicapte jongens langs. Ze kwamen net terug van een stukje lopen en werden weer aan het bed/bank vastgemaakt met een soort tuigje. Heel droevig om te zien, maar dat schijnt te moeten omdat ze anders weg kunnen lopen en de oudere man die op ze let kan ze niet onder controle houden. We gaven ze wat water en speelde nog een tijd met de bal met Lu (downsyndroom) Tham en twee kinderen met downsyndroom. Ten slotte hebben we nog even bij twee baby's gekeken. Ze waren nog zo ongelooflijk klein! Ik begreep dat ze 10 dagen oud zijn en achter zijn gelaten door de moeder in het ziekenhuis. Ze blijven hier wonen en ik dacht wel te hebben begrepen dat ze gezond zijn en dat kinderen soms geadopteerd worden.
Bij thuiskomst moesten we eerst echt even een douche nemen, het liefste sta je er drie of meer keer per dag onder. Na een vroege lunch liepen we met onze backpacks richting het busstation om naar Hoi An te gaan. Voor 2 euro zit je ruim een uur in de bus, maar tjemig, wat een rit! Het was enorm warm, de bus was vol, hij is onderweg wel zo'n twintig keer gestopt bij bushaltes en dan al het getoeter! De weg ernaar toe was gelukkig niet zo bijzonder, dus sukkelden Dorothee en ik af en toe wat in slaap. Gelukkig stond er iemand ons op te wachten in Hoi An van het hotel en daar aangekomen vergaten we alles weer. Wauw wat een geweldig hotel, Truc Huy Villa. We werden hartelijk ontvangen met een sapje van watermeloen en er werd ons medegedeeld dat we een gratis upgrade van kamer kregen. We hadden al geen slechte kamer maar nu hebben we zelfs uitzicht op het zwembad. Voor slechts 11 euro per nacht zitten we in een prachtige kamer, met mega grote zachte (!) bedden, een mega douche, ontbijt en gratis fietsen. Wij vermaken ons hier wel 3 dagen.
We zijn snel op de fiets gestapt om het oude centrum van Hoi An te bekijken. Het is prachtig met zijn kleine oude straten en huizen, marktje, souvenirshops en restaurantjes. Helaas zijn wij niet de enige die in Hoi An zitten. Ik wist dat het toeristisch was, maar zo er! Jemig zeg, wat een drukte en wat een mensen, scooters, auto's fietsers en van die riksja achtige fietsen. Dat is wel een minpuntje, maar de oude gebouwen, tempels en de boulevard aan de rivier maken een hoop goed. We bezochten wat gebouwen, de Japanse Brug, dronken Vietnamese koffie en een ander heel bijzonder drankje en aten Cau Lau, een typisch gerecht uit Hoi An van varkensvlees, noodles, salade en een lekker sausje. Een prima gerecht, maar niet mega bijzonder. In Hoi An kun je ook goed kleding op maat laten maken, maar dat kost ons te veel tijd en doen we niet. Uiteraard werden we wel door veel vrouwen uitfenodid in hun shop. Iets wat sowieso op viel; mensen hier zijn vrij opdringerig in het iets willen verkopen. Wel een prachtig gezicht zijn de rondlopende dames met de mooie rieten punthoeden en een soort weegschaal tillend op hun schouder waar ze fruit op verkopen. Het begon al snel donker te worden en de lampionnen werden aangestoken, iets waar Hoi An ook om bekend staat. Dit was echt een pachtig gezicht aan beide kanten van de rivier (zeker als je alle toeristen weg denkt, met name Aziaten die constant foto's van zichzelf met zo'n stick aan het maken zijn). We zijn overgestoken naar de andere kant voor de Night Market. Prachtig met alle lampionnen, de vele souvenirshops en eetkraampjes. We liepen wat rond, maakte veel foto's en aten nog een pannenkoek met gebakken banaan. Ondanks dat het wel iets afkoelt was het nog steeds zweten geblazen en we waren nu wel echt toe aan een paar baantjes in het zwembad. Uiteraard was het in het donker wat lastiger om het hotel te vinden en schoot de ketting van Dorothee een paar honderd meter daarvoor eraf, we kwamen toch weer veilig terug. De verfrissende duik in het zwembad en een super goede douche sloten deze dag weer top af. Er was één minder prettig moment die ik jullie en zeker Renate, niet zal onthouden. In de douche zag ik mijn eerste..... kakkerlak! Getsiederrie. Maar goed, aangezien Dorothee hem nog enger vond en na alle verhalen van Renate uit Suriname kon ik natuurlijk niet niks doen. Met behulp van een slipper en harde klap is er een eind gemaakt aan het leven van dit beest. De vele salamanders die op de buitenmuren zitten vinden we niet erg, die zitten zelfs in de doucheruimte van het vrijwilligershuis.

Morgen gaan we al om 7.30 uur mee doen aan een gratis fietstour die wordt georganiseerd door studenten die hun Engels willen verbeteren. Voor de middag is het plan om naar de twee standen te gaan en gewoon te relaxen en het fantastisch seefood (schijnt) te proeven.