Dag 22. Weeshuis Red Cross - Hanoi (15 augustus)

En toen was het moment daar om afscheid te nemen van de vrijwilligers en de stafleden Ly en Ngan. We hebben nog een leuke groepsfoto gemaakt en ik kreeg nog een certificaat en cadeautje als bedankje. Echt super lief. Ze wilden me het gevoel van een tweede familie geven en dat is zeker wel gelukt. The greenhouse voelde de afgelopen drie weken als een thuis. De andere vrijwilligers gingen met Ly en Ngan naar de Hoang Sa school en ik ging met Thang en Vy achterop de motor naar het weeshuis Red Cross. Onderweg reden we langs een apotheek, die er keurig en professioneel uit zag, om het één en ander aan spullen te kopen: medicijnen, vitaminen, speciale zeep en doekjes, speciale melk en melkpoeder en nog wat doosjes. Vy, de fysiotherapeut, had een lijstje met benodigdheden gemaakt. We hadden nog wat geld over en dat bewaard Vy om nogmaals spullen van te halen. Vervolgens reden we in een half uurtje naar Red Cross. Het is een kleinschalig weeshuis, ongeveer 25 kinderen, voor baby's en jonge kinderen tot ongeveer 8 jaar. Een deel van hen is gewoon gezond en kan geadopteerd worden, een deel heeft een beperking. Bijvoorbeeld hydrocephalus, cerebrale parese, verstandelijke beperking, doof... Drie kinderen zijn niet in staat om zelfstandig te zitten of te bewegen. Erg triest weer om te zien. Wel worden ze regelmatig in een speciale rolstoel gezet en ik had ook een goed gevoel bij het personeel. Wel duidelijk dat ze het erg druk hadden en waarschijnlijk niet echt aan spelen of stimuleren van de ontwikkeling toekomen. Ze waren enorm blij met de meegebrachte spullen en bedankte mij, of eigenlijk natuurlijk de gevers, heel hartelijk. Er waren een stuk of 4 jonge baby's waarvan er eentje wakker was. Een aantal kinderen tussen de 7 maanden en 3 jaar en een paar wat oudere kinderen. Er is één baby in het bijzonder, ze is ongeveer 1.5 jaar en geboren met een waterhoofd. Echter is ze vrij snel geopereerd waardoor het redelijk goed gaat met haar. Ze krijgt nu fysiotherapie van Ly en dat helpt. Ze kan inmiddels al wat beter zitten, ze wordt sterker, en kruipen. Ze hebben goede hoop dat ze zich nog verder zal ontwikkelen. Ongelooflijk hoeveel behoefte de kinderen hier hebben aan wat aandacht en persoonlijk en lichamelijk contact. Hoewel je een wildvreemde bent klampen de meesten zich vrijwel direct aan je vast. Op een gegeven moment had ik vier kleine kids op me zitten. Ik heb in de anderhalf uur dat we daar waren enorm genoten en ik denk de kinderen ook. Er was een grote opslagruimte voor het eten, luiers en speelgoed. Ik ben maar zo vrij geweest daar het een en ander uit op te halen en ben lekker met ze gaan spelen. Aan het eind zorgde ik dat ieder kinder iets te spelen had in zijn of haar bed/box. Het was wel moeilijk om één meisje in het bijzonder huilend achter te moeten laten. Ik denk dat ze een maand of 10 was en ze smeekte echt om mijn aandacht en wilde constant opgetild en geknuffeld worden of op mijn schoot zitten spelen. Heel erg jammer dat we hier de afgelopen weken niet mochten werken, maar ik ben dankbaar dat ik het toch nog heb kunnen zien en meemaken en in de vorm van spullen nog wat heb kunnen betekenen. Terug in huis had ik nog lekker een paar uur de tijd om de laatste spullen in te pakken te lunchen, te douchen en nog een kort rapport met wat adviezen te schrijven voor het jongetje met leerproblemen uit Tam Ky. Afscheid nemen was toch best gek met een enigszins verdrietig gevoel. Mensen komen en mensen gaan in je leven, maar soms gaat dit wel heel snel zoals nu en dat is toch jammer. De kans dat je ze ooit nog weer ziet is niet zo groot. Ik nam afscheid van Vy en Nung en om 15.00 uur werd ik naar het vliegveld gebracht waar Thang mij stond op te wachten en hielp met inchecken. Toen vloog ik naar Hanoi, het noorden van Vietnam. Iemand van het hotel stond me keurig op te wachten en toen volgde mijn eerste kennismaking met Hanoi. Dan Nang is al best een grote en drukke stad, maar Hanoi schijnt nog erger te zijn. Wat mij zo in het donker opviel was dat er meer auto's rijden, de straten smal zijn en er op 1 weghelft links en rechts van de auto scooters rijden. Het regende hier vanavond iets, ik hoop dat dat de komende dagen niet teveel gebeurd. Nadat ik een beetje was geïnstalleerd op mijn gezellige nette kamer ben ik de stad ingelopen. Het hotel ligt vrijwel meteen aan het Hoa Kiem Lake. Heel mooi en ideaal zo midden in the old quater. Ik moest nog avondeten om 21.00 uur en volgens de receptioniste kon je hier erg goed pho soep eten. De drukte viel me vanavond nog mee en ook het oversteken ging heel aardig. Dankzij de geweldige app van Renate en een kaart van het hotel ben ik zelfs niet verdwaald. Ik sloot de avond af bij een rooftop bar, maar het uitzicht over Hanoi haalt het bij lange na niet met het uitzicht over Da Nang van afgelopen donderdag.

Morgen heb ik de hele dag de tijd om de stad, en dan voornamelijk de old qualter, te verkennen. Misschien ga ik nog een streetfood tour doen en verder gewoon lekker rond slenteren. 's Avonds word ik bij mijn hotel opgehaald en naar de nachttrein richting Sapa gebracht waar ik een tweedaagse trekking ga doen. Weer een totaal nieuwe ervaring, slapen in de trein. Sapa is een klein dorp en ligt in een prachtig bergachtig natuurgebied in de provincie Lao Cai in het uiterste noorden van Vietnam, dicht tegen de Chinese grens aan. Het is een van de hooglanden van het land (1650 mtr hoogte), met uitgestrekte rijstvelden.