Dag 31/32. Ho Chi Minh Warmuseum - Düsseldorf

Vandaag was het een dagje cultuur en historie snuiven en afscheid nemen van het heerlijke eten hier. Ik begon vanmorgen bij het Warmuseum. Een erg indrukwekkend museum moet ik zeggen. Ik weet niet zo heel veel van de Vietnam oorlog, maar de vele foto's in het museum spreken voor zich. Buiten staan een aantal gevechtsvliegtuigen, helikopters en tanks. Binnen zijn zalen met verschillende thema's. Het ergste om te zien vond ik de zaal met foto's van alle mensen en kinderen die (ernstig) gehandicapt zijn door het agent orange gif wat door de Amerikanen is gebruikt. Dit is niet alleen zichtbaar bij de mensen van toen, maar ook nog de generaties daarna. Echt de meest verschikkelijke foto's hanger daar van ernstig misvormde mensen. Verder waren er zalen met geweren, granaten en heel veel foto's van slachtoffers, gevangenen, gevechten etc. Ook werd er een film afgespeeld van een bezoek van Amerika jaren na de oorlog. Bijzonder om te zien hoe vergevingsgezind de Vietnamesen zich opstelden. Ik wil zeker nog wat meer lezen over deze verschrikkelijke oorlog, die eigenlijk nog niet zo lang geleden is. Na het museum liep ik richting het onafhankelijkheids paleis Independence Palace. Helaas mocht je daar pas na 13.00 weer in, dus bekeek ik hem enkel van de buitenkant. Iets verderop lag een prachtige kathedraal die ze de Notre Dame noemen. Daarachter is het mooie oude postkantoor. Tot zover het culturele gedeelte, tijd voor wat eten en drinken. Dat was nog niet gemakkelijk te vinden. Ik wilde echt een Vietnamees koffietentje of restaurant vinden, maar ik zag vooral dure dingen als Starbucks of fastfood. Uiteindelijk vlakbij de Ben Thanh Market een mega druk bezocht Vietnamees eettentje en ik was de enige buitenlander. Dat vind ik juist heel erg leuk. Hier heb ik mijn laatste Coffee Sua Da gedronken. Ze verkochten hier ook de bekende pho soep en aangezien het er zo goed uit zag heb ik die ook genomen. De Ben Thanh Market moest natuurlijk ook bezocht worden. Een enorme hal met een veelheid aan kraampjes met souvenirs, eten, koffie/thee, noten, snoepgoed, keukengerij en sieraden. Gelukkig was het wel enigszins logisch ingedeeld en ik kon hier goed mijn laatste inkopen doen. Ik was na 1.5 uur wel helemaal klaar met al dat gezeur aan je hoofd van mensen die je wat willen verkopen, maar het was leuk om mee te maken en ik heb genoten van alle kleuren en geuren. Via maps.me weer mijn weg terug naar het hotel gevonden om de laatste aankopen in te pakken en de koffer te wegen. Daarna had ik nog mooi even de tijd om mijn laatste springrolls en wongtongs te eten. Bij het hotel mocht ik gelukkig nog gebruik maken van een algemene douche en toen was het alweer tijd om naar de taxi te lopen. Naast mijn hotel werd vrij voordelig een taxi aangeboden  naar het vliegveld en ik zag het niet zo zitten om weer met al mijn bagage een bus te zoeken. Het was echter enorm druk in de stad, werkelijk niet normaal wat een mierennest aan scooters, auto's en bussen. Het is zo'n 8 km naar het vliegveld en ik had er ruim een uur voor uitgetrokken, maar na 45 minuten waren we op de helft! Ik kneep hem behoorlijk in die taxi. Het werd op een gegeven moment iets beter maar bleef gekkenwerk. De chauffeur reed ook wel een beetje als een oud mannetje en was constant aan het bellen of op zijn mobieltjes bezig. Maar goed, na ruim een uur dan toch op de plaats van bestemming, het internationale vliegveld. Gelukkig nog ruim op tijd en ik mocht nog een half uur in de rij voor de check in. Met een Nederlands gezin voor me vloog die tijd voorbij tijdens het uitwisselen van reisverhalen. De vlucht ging super snel en zonder gedoe. De nacht (8 uur wachten) op Abu Dhabi was niet ideaal, maar ik had wel een soort ligstoel gevonden waarin ik nog wat onderbroken uurtjes in heb geslapen. Om mezelf te 'verwennen' om 7.00 uur toch maar voor het hoge vliegveldbedrag van 8 dollar een cappuccino en muffin gekocht. De laatste vlucht naar Düsseldorf verliep ook zonder problemen en daar werd ik opgewacht door papa en mama. Heerlijk om ze weer te zien, alsof vier weken in een vingerknip voorbij zijn. En dan op naar Nijverdal, Home sweet home!


Het was een reis waarmee ik graag weer mijn steentje wilde bijdragen aan de levens van mensen die het zoveel minder hebben getroffen dan wij. Op deze manier deel ik graag iets van mijn 'rijkdom', niet alleen in geld maar ook liefde, aandacht en kennis, om zo de levens van anderen, maar tegelijkertijd ook die van mezelf, te verrijken. Ik ben helemaal ondergedompeld geweest in de Vietnamese cultuur, de mensen, het eten en een groot deel van de natuur van dit bijzondere land. Ik besef me nog beter naar welke fantastische plek met geweldige mensen ik mag terugkeren en hoe dankbaar ik daarvoor ben. Ook heb ik mezelf nog beter leren kennen, mijn goede en minder goede kanten. Ik kan meer dan ik dacht of soms denk; het is me gelukt alleen te reizen, dingen te organiseren, voor mezelf op te komen, leuke contacten te leggen. Het is me gelukt om te gaan met (soms) het gevoel van eenzaamheid, al is en blijft dat een zwak punt. Evenzo het ombuigen van negatieve gevoelens en gedachten in positieve. Ook in het communiceren met mensen heb ik weer dingen geleerd. Zeker in een vreemde taal kunnen dingen wel eens anders overkomen dan bedoeld en in het algemeen is het belangrijk om op de juiste toon te praten en de goede woorden te kiezen, maar zeker in een vreemde taal. Als er eens een miscommunicatie was of wrijving bleek te zijn ben ik blij en trots dat ik hier niet mee bleef lopen, maar het uitsprak, ernaar vroeg, of me verontschuldigde. Ja, ook van deze reis ben ik weer rijker geworden. Niet in geld, maar wel in ervaringen, vriendschappen, zelfvertrouwen, kostbare herinneringen. En foto's natuurlijk, heel veel foto's. 


Ik heb opnieuw genoten van het schrijven van deze blog. Het kost iedere dag wel tijd, maar is meteen een rustmoment en een manier om de dag te overdenken, te herinneren en te verwerken wat je die dag allemaal gezien en gedaan hebt. Ik vond het leuk om te merken dat ook dit jaar weer veel mensen genoten van het meelezen en me virtueel steunden als het even wat minder ging. Bedankt!