Dag 12. Teaching en Farming (23 juli)

Ik bereid jullie vast voor, vandaag even een iets minder positieve blog. Heb besloten het toch op te schrijven om het zo ook van me af te kunnen schrijven en jullie niet in de waan te laten dat het hier nou altijd zo fantastisch is. Door het op te schrijven kan ik er misschien ook weer met andere ogen naar te kijken.
Het liep vandaag niet zo lekker op de school, al was ik gelukkig niet de enige die dit gevoel had. Ook Emilie en Lizzy bleken een lastige ochtend te hebben gehad. Het nieuwe gaat er zo langzamerhand vanaf en je gaat met een wat realistischer bril naar alles kijken. Ik merk ook dat ik steeds meer ga vergelijken met Nederland, wat ik misschien niet moet doen, maar wat volgens het boekje wel bij ‘de cultuurshock’ hoort. Wel besef ik nu nog meer hoeveel geluk we hebben dat we in Nederland wonen. Een georganiseerd land, zowel in kleine/praktische dingen als: water, internet, fijne wegen, een mooi huis, als de grote dingen zoals: medische voorzieningen, maar vooral het onderwijs.
Lesgeven in Nederland vind/vond ik erg leuk, vooral aan een kleine groep. Maar ik ben er nu wel achter gekomen dat ik vermoedelijk nooit zou willen lesgeven in Afrika. Het schoolsysteem zit te slecht in elkaar (zoals ik eerder ook al schreef wat betreft voorzieningen, niveau etc.) en op dit moment frustreert het lesgeven me alleen maar. Gelukkig zijn het slechts 3 uurtjes per ochtend. Soms merk ik al dat ik de moed wat aan het opgeven ben om ze iets te kunnen leren. Wanneer je vraagt of ze het snappen roepen ze: ‘Yes!’ Maar wanneer ze dan hun werk komen brengen om te corrigeren (wat ze het aller belangrijkste vinden) blijken ze er niet of nauwelijks iets van te begrijpen. Maar ik ben nog 3 weken op de school, dus wie weet gaat het nog veranderen.

A fijn, ik zal gewoon bij het begin beginnen. Vanmorgen hadden we pannenkoeken voor het ontbijt. Lekker, maar die werden weer aardig door elkaar gehusseld in onze magen toen we ‘off road’ onderweg waren naar de Mwandie school. Altijd weer bijzonder om te zien hoeveel mensen er ‘s ochtends lopend onderweg zijn (in uniform) naar school of werk. Vandaag zou ik voor het eerst naar grade 3 gaan en Emilie bleef in grade 4. De teacher van grade 3 bleek echter maar een uurtje te kunnen blijven, omdat haar kind ziek thuis was. Of ik me ‘comfortable’ voelde om het daarna alleen over te nemen. Dat wilde ik wel proberen. Het is een klas van 40 kinderen en meteen de eerste keer in je eentje voor die klas staan zonder dat jij de kinderen kent of zij jou blijkt bijna niet te doen. Het eerste uur ging het vrij goed met de teacher erbij. We begonnen met rekenen, maar ook van deze klas is het niveau weer dramatisch. 2x6 of 2x3 gaat bij de meesten al mis. Behoorlijk lastig is het ook om alles goed uit te leggen wanneer je zelf én geen leerkracht bent, én ook Engels niet als eerste taal hebt. De kinderen zelf spreken ook niet of nauwelijks Engels en begrijpen het ook nog niet zo goed. De teacher vertaald vaak naar het Tonga, maar na een uur stond ik er alleen voor. Hoewel, ik kreeg wel ‘hulp’ van een teacher van grade 2, maar die zat vooral achter haar bureau eigen werk na te kijken ofzo. Ik ging verder met ‘Engels’ en probeerde ze de ‘opposite meaning’ van 6 woorden te leren. Ook dit bleek voor de helft onbegrijpelijk. Maar na een tijdje hadden ze dan toch de goede antwoorden in hun schrift staan, al dan niet met hulp van mij of vermoedelijk overgeschreven van een vriendje/vriendinnetje wat veel gebeurd. Vijf of meer keer precies dezelfde fouten zien is wel een beetje opvallend…
Daarna hadden we pauze en hebben lekker buiten gespeeld. Een tijdje deed ik mee aan spelletjes en dat vrolijkte me wel weer wat op. Daarna nog een half uurtje het alfabetspel gespeeld met verschillende flashcards. De kinderen vonden het geweldig, maar voor jezelf is het behoorlijk chaotisch en druk. Mijn oren piepten op een gegeven moment gewoon van al die gillende en schreeuwende kinderen. Allemaal willen ze het antwoord geven. En uitleggen dat het de bedoeling is dat iedereen stil is, op zijn plaatst zit en pas antwoord geeft wanneer hij/zij zijn hand op steekt en ik zeg dat hij het antwoord mag geven, is onmogelijk (in Nederland de normale gang van zaken). Ze luisteren gewoon niet, of gaan na 2 seconden weer op oude voet verder. Al met al was ik echt uitgeput na deze 3 uren en terug in de bus bleek het bij Emilie in grade 4 niet beter te zijn gegaan. Ook zij had er alleen voor gestaan, haar teacher was helemaal niet aanwezig geweest. We hebben dan ook samen besloten vanaf morgen gewoon weer in één klas, grade 4, te gaan lesgeven. Met z’n tweeën is het beter te hendelen, kun je elkaar aanvullen en helpen. Zeker ook voor mij omdat Engels Emilies eerste taal is.

Na de lunch ging ik naar het project ‘Farming’, hier was ik vorige week ook. Ik was wel blij dat ik even niks met kinderen hoefde te doen na deze ochtend. We hebben weer ontelbaar aantal wateremmers gesleept van de put naar de groentetuintjes en geschoffeld, haha. Het was een zeer gezellige middag, we waren met drie Nederlandse meiden (Julia, Suzanne en ik). Eindelijk weer even een middagje geheel Nederlands kunnen praten, wel lekker makkelijk. Op de straat zagen we nog wat kinderen spelen met oude fiets- en autobanden. Echt een plaatje wat je herkent van tv. Van farming wordt je erg vies, dus meteen een douche genomen (die wonder boven wonder nu al drie keer warm is geweest!) en daarna met Emilie en Lizzy naar het internetcafé gegaan, want het internet in de lodge is niet zo betrouwbaar. Onder het genot van een lekkere cola zit ik hier in een mooie tuin dan ook deze blog te typen. Straks gaan we nog even naar de supermarkt om vervolgens aan te schuiven bij het avond eten, spaghetti bolognese. Vanavond zal het wel wat lezen, uitrusten en kletsen worden. Iedereen is hier altijd uitgeput aan het eind van de dag en bijna iedereen ligt voor 22.30 wel in bed.

Vergis jullie niet hoor na deze blog, en dan vooral het ochtend gedeelte, ik vind het hier nog steeds fantastisch. En zoals mijn moeder vanmiddag zei: ‘een negatieve ervaring kan ook heel nuttig zijn en je verder helpen’. De mensen, het land, de dingen die je kunt doen en zien, het weer, het hostel, alle ervaringen, allemaal super. Alleen het lesgeven op de school valt op dit moment (nog) wat tegen. Maar wie weet veranderd dat nog in de komende weken. Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn laatste 2 weken aan het medische project mag mee doen, wat me ook heel erg leuk lijkt!