Dag 9. Colca Vallei (22-7)
Door: Yvonne & Marije
Blijf op de hoogte en volg Marije
22 Juli 2014 | Peru, Coporaque
Dag 9. Colca Canyon (22 juli)
Wegens het gebrek aan Wifi in dit gedeelte van de vallei is de blog over Colca Canyon wat verlaat.
Vandaag begon onze driedaagse Colca Canyon tour. Het gebied rondom de stad Arequipa bestaat uit besneeuwde bergtoppen, actieve en slapende vulkanen, droge gebieden en de wetlands en de diepste ravijnen ter wereld (de diepste is vastgesteld op bijna 3200 meter, twee keer zo diep als de bekende Grand Canyon in de Verenigde Staten). Langs de hellingen van de Colca vallei zie je terrassen uit de pre-Inca tijd die bijvoorbeeld worden gebruikt voor verticale landbouw. We gingen met een groep van totaal elf mensen, namelijk het bekende Belgische gezin (vader Bruno, moeder Sofie en Benoît en Justine), Hollander Wim, en twee Canadezen. Echt hartstikke gezellig! Daarnaast hebben we uiteraard een chauffeur en een goed Engels sprekende gids. Om 8.00 vanmorgen reden we Arequipa uit. Tussen de sloppenwijken met uitzicht op besneeuwde bergen (Ampato Mountain) reden we richting het Andesgebergte, prachtig! In de wijken zie je veel niet-afgebouwde huizen, deels omdat het bouwen van een huis erg duur is en daarnaast betaal je minder belasting zolang je huis niet af is. Het gebergte was op het begin steenachtig en droog, met als voornaamste begroeiing een enorme hoeveelheid cactussen en hier en daar wat droge plukken gras. De rode kleur die je soms op de bergen ziet blijkt gestolde lava te zijn. De verschillende vulkanen zijn goed te zien, een hiervan is ‘Misty’ deze is nog actief (te zien aan de rook erboven). Met een coca snoepje en Peruaanse muziek op de achtergrond reden we gestaag verder. We zagen fabrieken die cement maakten. Er wordt hier een speciaal type cement gemaakt, een combinatie van “gewoon” cement met gestolde lava. Hierdoor wordt het veel sterker en kunnen gebouwen beter tegen aardbevingen. In de omgeving blijken landbouw (vooral ui en knoflook), mijnbouw (bijvoorbeeld goud, zilver en brons) en toerisme de belangrijkste inkomstenbronnen te zijn. Je ziet enorme bergen om je heen en weinig water, maar landbouw blijkt hier prima te kunnen door de vruchtbare grond en wat waterstroompjes die worden veroorzaakt door de enorme gletsjers. Verbazingwekkend, de energie in de omgeving blijkt van waterkracht te komen (zonne-energie is hier te duur).
Vanaf ± 3800 meter verdwijnt het dorre gras en komt daarvoor Itsu (= geel gras) en Tolla (struiken) in de plaats. Dit is het eten voor de vier soorten Zuid-Amerikaanse kamelen (lama, alpaca, vicuna en guanaco). De gids vertelde ontzettend veel over deze verschillende dieren en de omgeving. Ze blijken bijvoorbeeld 42 kleuren te kunnen hebben en de wol van de vicuna is heel duur, 900 dollar per kilo. Voordat we het hoogste punt gingen beklimmen, hadden we een korte stop bij een wegrestaurantje. Je kon daar cocathee (of een mix van coca, muna en de lekker ruikende chachacoma) drinken. Deze thee is heel goed op grote hoogte, het schijnt te zorgen voor meer zuurstof in je bloed. Ondertussen zagen we dat het in de schaduw nog geen 16 graden meer was. Marije kreeg helaas last van hoogteziekte na de eerste stop; duizelig, trillerig en het idee dat je flauw ging vallen. Het advies was om bij de volgende stops in de bus te blijven zitten. Yvonne (en de rest van de bus) hadden gelukkig geen last, dus zij kon mooie foto’s maken en buiten de bus van het uitzicht genieten. Gelukkig was het uitzicht vanuit de bus ook al prachtig! Langs de kant van de weg stonden chachacoma struikjes, als je die tussen je handen wrijft en vervolgens in een kommetje van je handen diep in en uitademt werkt dit vergelijkbaar als de thee. Dat hielp gelukkig wel vrij goed.
Wat een panorama uitzichten zeg, “harige”/deels met gras bedekte bergen tot zover je kunt kijken, sneeuwtoppen, actieve vulkanen die staan te roken, valleien, terrashellingen en deels bevroren watertjes kom je tegen. Ondertussen naderden we het hoogste punt, met zijn 4910 meter hoger dan het Europese hoogtepunt: de Mont Blanc. Hier wordt door de lokale bevolking en toeristen torentjes van stenen gemaakt als offer aan vader lucht en moeder aarde. Het geloof in de natuurgoden is hier vrij sterk. Ook kom je in de natuur naast gras en vele kameelachtigen en vogels ook mossen tegen. De gids vertelde ons dat een bepaald type mos slechts 1 millimeter per jaar groeit, maar taai spul is het wel als je bedenkt dat sommige stukken al anderhalve meter hoog zijn. Na een minuut of dertig daalden we gelukkig weer naar zo’n 3300 meter en voelde Marije zich snel weer beter, ook is het hier een stuk warmer vergeleken met de top. Zo kon zij ook weer buiten de bus genieten van dit onwaarschijnlijke mooie en bijzondere landschap.
Rond de middag arriveerden we bij ons prachtige hotel aan de rand van de Colca Vallei in het plaatsje Coporaque, waar een zeer uitgebreid lunchbuffet op ons stond te wachten. Het uitzicht vanuit het restaurant en zelfs vanuit onze kamer op de Colca Vallei, haar terrassen en de rokende vulkaan is bijna surrealistisch. Na het eten gingen we met de groep te voet naar de warmwaterbronnen. Het vulkanisch water is ongeveer 40 graden. Net als met koud water stap je hier heel voorzichtig in, wat heet zeg. Gelukkig raak je er na een paar minuutjes wel wat aan gewend. Heerlijk relax in dit water met uitzicht op de bergen. En wat een lol kun je op zo’n dag hebben met je reisgenoten. In het Nederlands/Vlaams kun je toch beter gesprekken voeren, vooral nu je elkaar al wat langer kent. We gingen per tourbus terug naar ons hotel en hebben daar nog lekker even bij het haardvuur gezeten. Even bloggen, er was ook nog een gitaar dus Yvonne kon mooi even spelen en Benoît kennis laten maken met de zoute drop die we in ons snoepzakje hadden meegekregen (hij vond het erg geslaagd). Sinds de middag is er al een bruiloft aan de gang en lopen er veel dorpelingen in traditionele kleding rond. Helaas konden we verder weinig van het feest zien en horen we alleen de muziek. Ondertussen is de zon onder gegaan en konden we rond half 8 beginnen aan het dinerbuffet. Sofie en Justine aten niet mee (vermoeidheid en wat last van de hoogte), maar desondanks was het erg gezellig en hebben we lekker gegeten.
Morgen ontbijten we om 06:00 en staat de Cruz del Condor op het programma, hierover morgen natuurlijk meer.
Wegens het gebrek aan Wifi in dit gedeelte van de vallei is de blog over Colca Canyon wat verlaat.
Vandaag begon onze driedaagse Colca Canyon tour. Het gebied rondom de stad Arequipa bestaat uit besneeuwde bergtoppen, actieve en slapende vulkanen, droge gebieden en de wetlands en de diepste ravijnen ter wereld (de diepste is vastgesteld op bijna 3200 meter, twee keer zo diep als de bekende Grand Canyon in de Verenigde Staten). Langs de hellingen van de Colca vallei zie je terrassen uit de pre-Inca tijd die bijvoorbeeld worden gebruikt voor verticale landbouw. We gingen met een groep van totaal elf mensen, namelijk het bekende Belgische gezin (vader Bruno, moeder Sofie en Benoît en Justine), Hollander Wim, en twee Canadezen. Echt hartstikke gezellig! Daarnaast hebben we uiteraard een chauffeur en een goed Engels sprekende gids. Om 8.00 vanmorgen reden we Arequipa uit. Tussen de sloppenwijken met uitzicht op besneeuwde bergen (Ampato Mountain) reden we richting het Andesgebergte, prachtig! In de wijken zie je veel niet-afgebouwde huizen, deels omdat het bouwen van een huis erg duur is en daarnaast betaal je minder belasting zolang je huis niet af is. Het gebergte was op het begin steenachtig en droog, met als voornaamste begroeiing een enorme hoeveelheid cactussen en hier en daar wat droge plukken gras. De rode kleur die je soms op de bergen ziet blijkt gestolde lava te zijn. De verschillende vulkanen zijn goed te zien, een hiervan is ‘Misty’ deze is nog actief (te zien aan de rook erboven). Met een coca snoepje en Peruaanse muziek op de achtergrond reden we gestaag verder. We zagen fabrieken die cement maakten. Er wordt hier een speciaal type cement gemaakt, een combinatie van “gewoon” cement met gestolde lava. Hierdoor wordt het veel sterker en kunnen gebouwen beter tegen aardbevingen. In de omgeving blijken landbouw (vooral ui en knoflook), mijnbouw (bijvoorbeeld goud, zilver en brons) en toerisme de belangrijkste inkomstenbronnen te zijn. Je ziet enorme bergen om je heen en weinig water, maar landbouw blijkt hier prima te kunnen door de vruchtbare grond en wat waterstroompjes die worden veroorzaakt door de enorme gletsjers. Verbazingwekkend, de energie in de omgeving blijkt van waterkracht te komen (zonne-energie is hier te duur).
Vanaf ± 3800 meter verdwijnt het dorre gras en komt daarvoor Itsu (= geel gras) en Tolla (struiken) in de plaats. Dit is het eten voor de vier soorten Zuid-Amerikaanse kamelen (lama, alpaca, vicuna en guanaco). De gids vertelde ontzettend veel over deze verschillende dieren en de omgeving. Ze blijken bijvoorbeeld 42 kleuren te kunnen hebben en de wol van de vicuna is heel duur, 900 dollar per kilo. Voordat we het hoogste punt gingen beklimmen, hadden we een korte stop bij een wegrestaurantje. Je kon daar cocathee (of een mix van coca, muna en de lekker ruikende chachacoma) drinken. Deze thee is heel goed op grote hoogte, het schijnt te zorgen voor meer zuurstof in je bloed. Ondertussen zagen we dat het in de schaduw nog geen 16 graden meer was. Marije kreeg helaas last van hoogteziekte na de eerste stop; duizelig, trillerig en het idee dat je flauw ging vallen. Het advies was om bij de volgende stops in de bus te blijven zitten. Yvonne (en de rest van de bus) hadden gelukkig geen last, dus zij kon mooie foto’s maken en buiten de bus van het uitzicht genieten. Gelukkig was het uitzicht vanuit de bus ook al prachtig! Langs de kant van de weg stonden chachacoma struikjes, als je die tussen je handen wrijft en vervolgens in een kommetje van je handen diep in en uitademt werkt dit vergelijkbaar als de thee. Dat hielp gelukkig wel vrij goed.
Wat een panorama uitzichten zeg, “harige”/deels met gras bedekte bergen tot zover je kunt kijken, sneeuwtoppen, actieve vulkanen die staan te roken, valleien, terrashellingen en deels bevroren watertjes kom je tegen. Ondertussen naderden we het hoogste punt, met zijn 4910 meter hoger dan het Europese hoogtepunt: de Mont Blanc. Hier wordt door de lokale bevolking en toeristen torentjes van stenen gemaakt als offer aan vader lucht en moeder aarde. Het geloof in de natuurgoden is hier vrij sterk. Ook kom je in de natuur naast gras en vele kameelachtigen en vogels ook mossen tegen. De gids vertelde ons dat een bepaald type mos slechts 1 millimeter per jaar groeit, maar taai spul is het wel als je bedenkt dat sommige stukken al anderhalve meter hoog zijn. Na een minuut of dertig daalden we gelukkig weer naar zo’n 3300 meter en voelde Marije zich snel weer beter, ook is het hier een stuk warmer vergeleken met de top. Zo kon zij ook weer buiten de bus genieten van dit onwaarschijnlijke mooie en bijzondere landschap.
Rond de middag arriveerden we bij ons prachtige hotel aan de rand van de Colca Vallei in het plaatsje Coporaque, waar een zeer uitgebreid lunchbuffet op ons stond te wachten. Het uitzicht vanuit het restaurant en zelfs vanuit onze kamer op de Colca Vallei, haar terrassen en de rokende vulkaan is bijna surrealistisch. Na het eten gingen we met de groep te voet naar de warmwaterbronnen. Het vulkanisch water is ongeveer 40 graden. Net als met koud water stap je hier heel voorzichtig in, wat heet zeg. Gelukkig raak je er na een paar minuutjes wel wat aan gewend. Heerlijk relax in dit water met uitzicht op de bergen. En wat een lol kun je op zo’n dag hebben met je reisgenoten. In het Nederlands/Vlaams kun je toch beter gesprekken voeren, vooral nu je elkaar al wat langer kent. We gingen per tourbus terug naar ons hotel en hebben daar nog lekker even bij het haardvuur gezeten. Even bloggen, er was ook nog een gitaar dus Yvonne kon mooi even spelen en Benoît kennis laten maken met de zoute drop die we in ons snoepzakje hadden meegekregen (hij vond het erg geslaagd). Sinds de middag is er al een bruiloft aan de gang en lopen er veel dorpelingen in traditionele kleding rond. Helaas konden we verder weinig van het feest zien en horen we alleen de muziek. Ondertussen is de zon onder gegaan en konden we rond half 8 beginnen aan het dinerbuffet. Sofie en Justine aten niet mee (vermoeidheid en wat last van de hoogte), maar desondanks was het erg gezellig en hebben we lekker gegeten.
Morgen ontbijten we om 06:00 en staat de Cruz del Condor op het programma, hierover morgen natuurlijk meer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
