Dag 10. Colca Canyon (23-7)

Oef, een wekker die om 5.20 af gaat is niet heel fijn, maar het was voor een goed doel. Vandaag gingen we naar het punt ‘Cruz del Condor’. Dit is een uitkijkpunt in de Colca Canyon waar tussen 8.00 en 10.00 uur een hele boel condors vliegen, of eigenlijk zweven want echt vliegen kunnen ze door hun grote vleugels niet. De weg ernaar toe was al adembenemend mooi. De route liep allereerst een heel stuk door de prachtige Colca Vallei met de vergezichten en enorme terrassen (deze zijn al ruim 1200 jaar oud ). Het eerste deel was nog asfalt, het tweede deel was hobbelige kiezelweg. We stopten op een bepaald moment waar even foto’s gemaakt konden worden. Hier waren ook twee vrouwen in de traditionele klederdracht met een opgedofte lama waarvan je voor een kleine bijdrage een foto mocht maken. Ook maakten we een stop in een dorpje waar je een kerk kon bezichtigen. Om 8.45 kwamen we aan bij Cruz del Condor en zagen we vrijwel meteen deze gigantische vogels vliegen over de Canyon. Ze zijn nauwelijks op beeld vast te leggen (zeker niet met onze camera’s), maar ze zitten gelukkig in ons geheugen. De condors zijn zwart met wit, de jonkies (tot een jaar of 7) zijn bruin. De vrouwtjes hebben een spanwijdte van ongeveer 2,5 meter, de mannetjes zijn met 3 meter spanwijdte nog een slag groter. Ze kunnen wel 60 jaar worden. Er waren verschillende punten waar je naar toe kon wandelen en ook uitzicht had op de prachtige Canyon zelf. Hij is zo enorm diep dat hij op foto eigenlijk niet is vast te leggen. Dat het een toeristische trekpleister is bleek wel uit de grote groepen mensen, maar dat deed niet af aan de prachtige natuur. Ondertussen had Benoît het erg zwaar door de hoogteziekte en in de nacht had zijn moeder Sofie al aan de zuurstof gelegen waardoor het met haar weer beter ging.

Op de terugweg deden we weer verschillende miradors (uitkijkpunten) aan. De panorama uitzichten zijn prachtig. De gids wist ons hier ook weer veel te vertellen over de omgeving. Je ziet dat de Colca rivier droog is in deze tijd van het jaar, de rest van de vallei is ook minder groen dan in de zomer (dus onze winter). In de maanden december tot en met maart is de vallei groen maar kun je weinig condors spotten. Ook in deze periode is de rivier droog, want tussen 1975-1985 is er een aquaduct aangelegd. De aquaduct vervoert praktisch al het rivierwater over een afstand van zo’n 200 kilometer naar de laaglanden, waardoor landbouw mogelijk is. Het droogvallen is in de vallei geen probleem, hier wordt namelijk het water wat uit de bergen komt gebruikt. Bijkomend voordeel van de aanleg van het aquaduct is een goede wegverbinding tussen de steden, deels is deze geasfalteerd. Rond de middag kwamen we aan in Chivay. We konden het dorpje, waar de oudere vrouwen veelal gewoon in traditionele kleding lopen, verkennen en ook gingen we hier met de groep lunchen. Live harp muziek op de achtergrond en lekker divers eten, een prima lunch.

In de middag waren we wel moe van de lange dagen en korte nachten, dus Marije ging even een siësta slaap houden. Yvonne ging in een hangmat in de tuin een boek lezen en van het uitzicht op de vallei, actieve vulkanen met sneeuwkappen en de terrassen genieten. Er is hier een “huis lama”, hij komt af en toe eens bij mensen snuffelen, maar als mensen hem irriteren spuugt hij (dit levert altijd leuke momenten op). Het is heel bijzonder om na werkstukken en lessen op de middelbare school over vulkanen, bergen en Inca’s nu in Peru zoveel van deze cultuur en natuur te zien. Een ervaring als deze, daar is een Google afbeelding niet mee te vergelijken. Vanavond eten we weer in ons hotel en gaan we maar vroeg op bed. Er is net als gisteren een feest gaande. Het blijkt dat bruiloften hier twee dagen duren. De muziek schijnt echter om 23.00 al te stoppen in plaats van 2.30 zoals vannacht. Hopelijk kunnen we nu beter slapen. De wekker gaat morgen om 06:30, een bezoek aan een boerderij staat op het programma. Na de lunch vertrekken we richting Puno.