Dag 11. Colca Vallei, boerderij en Puno (24-7)

Na een lange nacht waarin Marije goed en Yvonne helaas minder had geslapen werden we beide met enorme hoofdpijn en een zere nek wakker. De hoogte begint parten te spelen. Een ontbijtje en een ibuprofen hielpen gelukkig wel. Om 7.30 uur werden we opgehaald door de 10-jarige George. Hij bracht ons naar zijn huis/boerderij. Hij is vast gewend aan niet spaans-sprekende mensen, want hij legde alles heel langzaam en beelden uit. Het huis was vrij ruim met achter een gordijn een keukentje en verder een hele lange eettafel met fleurig gekleurde kleedjes en lange banken. We kregen door zijn moeder cocathee aangeboden en een lekker glas melk met een soort poeder (smakend naar koffie) erdoor, erg lekker. Na een uurtje liepen we richting de stallen. Ze hadden vier paarden, drie lama’s en koeien. Maar deze stonden allen ergens op een wei. Op het smalle weggetje stond een enorme vrachtwagen vol met een soort groen stro. Die moest helemaal met de hand leeg gehaald worden! Niks geen mooie geperste balen en een heftruck. Twee dames stonden in de vrachtwagen. Zij gooien het stro op een zeil daaronder. Wanneer er een enorme berg op lag werd het zeil provisorisch dichtgebonden en op de rug (!) door een smalle ingang naar het opslaghok gedragen. Al vrij snel kwamen er nog twee buurtgenoten helpen. Wij konden niet heel veel bijdragen, qua fysieke inspanning, wij legen steeds het nieuwe zeil klaar. Kijken en genieten van het uitzicht over de Colca Vallei was ook geen straf. Marije maakte snel vrienden met de hond van het gezin en af en toe liepen er eens wat lama’s langs. Ruim een uur later was de vrachtwagen eindelijk leeg. We liepen terug naar het huis waar ons nog een leuke verassing stond te wachten. De vrouw vroeg ons of we ons wilden verkleden voor een foto….maar natuurlijk! Een soort Urk-achtige taferelen. We kregen prachtige traditionele kleding aan. We kregen werkelijk prachtige blouses aangereikt met een soort giletje erover heen en uiteraard een mooie rok. Om het af te maken mochten we nog een mooie hoed uitzoeken. Het werd wel snel duidelijk dat wij een stuk groter zijn dan de gemiddelde Peruaanse vrouw, gezien de lengte van de mouwen en vooral onze zichtbare schoenen. We hebben dikke lol gehad en mooie foto’s gemaakt. Terug bij het hotel was er paniek. Sofie, de moeder van het Belgische gezin, was haar handtas kwijt geraakt in het dorp met daarin alle paspoorten (ook de kopieën) en haar portemonnee. Samen met onze gids is er nog een tijd gezocht en geprobeerd contact te leggen met hun reisorganisatie. Hoe het is afgelopen weten we niet. Na een tijdje is de rest van de groep gaan lunchen, om vervolgens aan de 6 uur durende rit naar Puno te beginnen. Yvonne heeft een groot deel van de reis geprobeerd uit te rusten/slapen, Marije kon tussen de hazenslaapjes door genieten van de prachtige natuur. Het ongerepte landschap is heel bijzonder. Af en toe zag je groepen alpaca’s en lama’s met soms een herder erbij en kleine groepjes Vicuna’s. Kilometers achtereen reden we door onbewoond bergachtig en droog gebied. Opeens doemde er een soort oase/meer op, met daarin flamingo’s! Echt fantastisch. Ze waren te ver weg voor een goede foto, maar Marije heeft ze met de verrekijker van één van de busgenoten nog goed kunnen bekijken. Vervolgens reden we weer verder door de prachtige vergezichten en enorme bergen zover je kon kijken. Soms doemde er dan ineens een vallei op met wat huisjes en koeien, om vervolgens de bergen weer in te rijden. Aan het eind van de middag zagen we in een dorpje kuddes schapen naar de stal geleid worden.
Tegen 17.30 kwamen we in de stad Puno aan. De enorm smalle straatjes met onhandig geparkeerde auto’s waren een uitdaging voor de chauffeur. Toch kwamen we veilig aan in ons hotel, waar Yvonne meteen in bed dook. Ze voelde zich helemaal niet lekker. Het eten, vermoeidheid, niet voldoende drinken en de hoogte zijn hier waarschijnlijk de oorzaak van geweest. Marije moest dus alleen iets gaan eten en koos veiligheidshalve voor het restaurant in het hotel. Een beetje eenzaam voelde dat wel aan, totdat er twee Nederlanders binnen kwamen waar ze de rest van de tijd mee heeft kunnen praten. Dat was erg gezellig en nuttig. Uiteraard werden de mooie verhalen uitgewisseld, maar ook tips gegeven rondom hoogteziekte en het wijzigen van eventuele excursies.
Morgen zouden we eigenlijk een tour gaan maken over het Titicacameer. We zouden vervolgens bij een familie op één van de rieteilanden blijven slapen en de volgende dag verder varen over het meer. Zoals het er nu naar uit ziet is dit gezien onze toestand niet verstandig. Morgenochtend beslissen we definitief wat we doen en is er de mogelijkheid om de tour om te boeken naar een eendaagse trip.