Dag 13. Titicacameer (26-7)

Wat waren we blij na een goede nacht slapen en het feit dat we ons goed genoeg voelden toen de wekker ging. De hoofdpijn was veel minder, bij Marije nagenoeg weg, en Yvonne kon haar maag en darmen met wat pilletjes ook tot bedaren krijgen. Er stond dus niks meer in de weg voor een mooie dag op het Titicacameer. De bus die ons naar de haven van Puno bracht reed natuurlijk weer door alle smalle straatjes die deze stad rijk is. Bijzonder opvallend waren de enorme kasten en bedden die gewoon midden op de weg/stoep te koop worden aangeboden. Ook tuktuk’s zie je hier rijden, maar wel iets anders dan in Ica. Hier is het een soort omgebouwde motor. Om 7.15 konden we aan boord stappen van de boot die ons vandaag over het Titicacameer zou varen. Het Titicacameer is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld, het is ongeveer 8340 km2 groot en heeft een gemiddelde watertemperatuur van 10 graden. Het wordt helemaal omgeven door bergen. 60% van het meer ligt in Peru en 40% in Bolivia (al hebben de twee landen hier geen gelijke mening over). Je kon vanaf het Peru deel van het Titicacameer de prachtige hoge besneeuwde bergtoppen van Bolivia zien. Marije heeft dan ook even symbolisch naar haar oom, tante en nichtjes gezwaaid.
Al snel voeren we tussen het riet en na een kilometer of vier kwamen we aan bij de Uroseilanden, ook wel rieteilanden genoemd. De naam kun je heel letterlijk nemen, want de eilanden zijn echt daadwerkelijk van een dikke laag riet (3 meter) gebouwd. Ongeveer eens per maand moeten ze een nieuwe laag riet aanbrengen omdat de onderste laag in het water wegrot. We gingen aan land/riet bij één van de vele eilanden. In totaal wonen er op Uros 3500 mensen en op dit eilandje 18. We kregen een interessante uitleg van onze gids met de hulp van Helena, president van Uros. Opvallend was dat ze op blote voeten liep, terwijl iedereen zat te bibberen van de kou (het was net iets boven het vriespunt vermoedelijk). Zo liet ze weten dat de eilanden met een soort ankers vastgemaakt worden, anders drijven ze bij een sterke wind weg. Ook zijn “burenruzies” en verhuizingen snel opgelost. Je zaagt een deel van het eiland af en duwt het de zee op, deze persoon kan dan bij een ander eiland aanknopen. Op Uros zijn er verschillende voorzieningen, zelfs een basisschool. De Uros vissen veel, al is de opbrengst de laatste jaren slechts 10% van wat er eerder gevangen werd. Vervolgens mochten we zelf wat rondkijken. Uiteraard probeerden ze ons wat handgemaakte spullen te verkopen en mochten we in de huisjes kijken. Dit is letterlijk niks meer dan riet en wat dekens. Bedden of andere meubels hebben we niet gezien. We zagen ook een grote berg plastic flessen liggen, dit is voor hun geen afval maar bouwmateriaal. Ideaal om een boot drijvend te houden. Na een tijdje had je de mogelijkheid om op een zelf gebouwde boot, eveneens van riet natuurlijk, een stukje te varen (m.b.v. doodgewone peddels). Wij zaten op een wel heel bijzondere plek, achterop de ‘boot’ in de punt. De wind maakte het niet gemakkelijk, maar na 20 minuten varen kwamen we bij een ander eilandje aan waar wat eten en drinken gekocht kon worden. Onze eigen motorboot stond inmiddels ook weer gereed om ons verder te brengen naar het volgende eiland Taquille, zo’n 2.5 uur varen vanaf Uros.

Ons uithoudingsvermogen werd weer eens op de proef gesteld, op Taquille stond ons een steile klim van ongeveer een half uur te wachten, en dat op bijna 4000 meter hoogte…. Het uitzicht was prachtig, het heldere glinsterende meer en de besneeuwde bergtoppen van Bolivia. We stonden er deze week al van te kijken dat een bruiloft op Coporaque (Colca vallei) twee dagen duurt, in Puno blijkt dit drie te zijn en op Taquille maar liefst acht! Maar ja, rooskleurig is dit niet echt: het bruidspaar zit de eerste drie dagen op hun knieën op de grond toe te kijken naar de feestende en drinkende menigte, tja daar heb je dan jaren voor gespaard. Aan trouwringen doen ze hier niet, maar het handwerk van Taquille is UNESCO beschermd erfgoed en dat is tijdens een bruiloft wel te merken. Mannen let op: je maakt zelf de trouwjurk voor de vrouw, ja ook het weven, kleuren van de stof en het in elkaar zetten. De vrouw knipt haar haar af en verwerkt dit in een riem voor de man. Ook bevat de riem de toekomstwensen, al weten de mannen niet altijd waar de figuren en symbolen voor staan. Het daten op Taquille is ook wat eenvoudiger aangezien de inwoners standaard mutsen dragen: die van singles zijn rood met wit, getrouwde/bezette inwoners hebben een rode muts. Op Taquille was het “Arts and artisans festival” gaande, een feest met muziek en dans. We waren net op tijd om een opvoering te zien. Traditionele kleding, panfluiten, trommels, vrouwen die tien verschillende rokken over elkaar droegen enz. We hebben ons prima vermaakt. Opvallend is dat de mannen op het eiland breien en de vrouwen vooral weven. De gemaakte producten werden op het marktplein verkocht. Na dit alles gezien te hebben gingen we lunchen en uiteindelijk na een afdaling van krap een uur weer terug naar het vaste land. Tijdens de excursie waren weer verschillende landen vertegenwoordigd, dit leverde eigenlijk geen problemen op aangezien we allen wel Duits, Engels en Nederlands konden spreken of verstaan. Wel grappig om bijvoorbeeld een Duits antwoord te krijgen wanneer je iets in het Nederlands verteld of omgekeerd. Zelfs het volgen van Spaans wordt steeds wat gemakkelijker, je pikt toch snel wat woorden eruit die je herkent. Op de excursie hebben we nog wat Belgen ontmoet waarmee we morgen samen in de bus naar Cusco zitten en hebben zelfs hetzelfde hotel, altijd gezellig. Zij blijken eveneens bij reisorganisatie ‘Vamonos’ geboekt te hebben, ook toevallig. Bij terugkomst in Puno hebben we nog even wat boodschappen gedaan en zijn we gaan eten. De ober was, net als bij het ontbijt, wat knorrig. Wel hadden we lekker eten. Yvonne at vandaag alpaca, dit hebben we al eens vaker gegeten en smaakt prima. Het schijnt ook gezond te zijn, net als de cavia die ze hier eten (Cuy) is het vlees cholesterolvrij. Kip is ook een veel gegeten dier in Peru. Dit had Marije vandaag op haar bord liggen.

Morgen staat de wekker al weer vroeg, we moeten om 07:00 uur bij het busstation zijn voor de reis naar Cusco. Tijdens deze ± 9 uur durende reis stoppen we nog een aantal keer om wat plaatsjes aan te doen en een kerk te bezoeken.