Dag 10 Swaziland, aankomst Sodwana Bay (17-7)

De blogs van de afgelopen dagen lieten even op zich wachten omdat er in Sodwana Bay geen internet was.

We waren slechts een dagje in Swaziland, dus vanmorgen was het alweer tijd om te vertrekken. Maar zo hé, wat kan het in Swaziland waaien! Een aantal van ons heeft van de wind die om het huisje raasde wakker gelegen. De rit naar Sodwana Bay was zeker 5 uur en we wilden onderweg ook nog een keer stoppen. Het bergachtige landschap in Swaziland werd al snel vlakker. De stad lieten we achter ons en we reden kilometers lang over het platteland. Onderweg zagen we overwegend nette huizen, weinig afval en regelmatig kraampjes langs de weg. Koeien en ezels liepen vrij in de berm rond. Zo'n 50 kilometer voor de grens leek het landschap steeds smeer op dat van Zuid-Afrika bij het Kruger Park. Ook in Swaziland heb je game reservaten. We reden langs deze hekken en zagen nog een groepje giraffen, impala's en kudu's. Bij de grens verliep alles weer soepel en al snel konden we Zuid-Afrika, de provincie Kwazulu Natal, weer inrijden. Inmiddels was het lunchtijd en het boekje van onze reisorganisatie gaf de Gost Mountain lodge als mooie lunchplek aan. Dat was inderdaad een prachtige locatie waar we heerlijk konden eten en even van de zon konden genieten. Vandaar vervolgden we onze weg naar Sodwana Bay. Er waren twee opties: een qua kilometers kortere en langere route. We vroegen een ober of de wegen van de korte route geschikt waren en die vormen volgens hem geen probleem. We reden de bergen in en kwamen langs een dorpje, maar de weg werd steeds slechter. Na twee voorbijgangers te hebben gevraagd was het duidelijk, deze weg konden we niet vervolgen. Er zat niks anders op dan het stuk (30 min) terug te rijden en toch de langere maar betere weg te nemen. Soms is een kortere weg niet de snelste weg... Steeds vaker zagen we koeien en geiten naast en op de weg lopen. Ook werd het steeds drukker met mensen langs de weg en vrouwen die balancerend op hun hoofd een zware vracht vervoeren. Dat blijft een bijzonder gezicht. Ook de vele hoge drempels vallen op, je moet echt goed afremmen. Zodra je een dorp in rijdt, of langs een school komt ligt het er vol mee. Zo tegen 17.00 uur werd het uitzicht adembenemend. Dat typisch Afrikaanse landschap; droog, uitgestrekt, redelijk plat met op de achtergrond de bergen en natuurlijk de Afrikaanse bomen. Dit met de snel zakkende, ondergaande zon maakte het plaatje af. We waren gewaarschuwd om niet meer in het donker te rijden en voor die tijd binnen te zijn bij de lodge. Echter hadden onze stop + omweg tijd gekost. Het was het nog wel een uur rijden en de zon was al nagenoeg weg. Daar rijd je dan in het stikdonker, in the middle of nowhere en geen idee war je lodge precies is. Het werd ook steeds gevaarlijker op de weg, omdat mensen er gewoon op lopen en je ze bij gebrek aan lantarenpalen en hun donkere huid pas op het laatste moment ziet. Eindelijk kwamen we bij een toegangspoort, maar moesten we nog wel een stukje rijden. Uiteindelijk kwam het goed en vonden we de lodge Coral Divers. Maar de waarschuwing was terecht, rijden in het donker is niet handig en verstandig. René, Renate en Joris zijn vrijwel meteen hun duik voor morgenochtend gaan regelen. Marije en Thera gaan wel mee, maar zullen daar in plaats van duiken gaan snorkelen. Na een hapje eten en een douche onder de sterrenhemel (dat blijft bijzonder) doken we op tijd ons bed in, zoals de meeste dagen hier.
Morgen staat er dus een dagje strand en respectievelijk duiken of snorkelen op het programma. Het weer lijkt goed, dus we kijken ernaar uit.