Dag 18. Weeshuis Lang Hoa Binh (11 Aug.)

Vandaag stond er een schilderproject op de planning. Eens heel wat anders dan fysiotherapie, babycare of lesgeven. We hadden wat vertraging door een spijker in de band, maar om 8.30 zaten we opnieuw gezellig met z'n vieren op de achterbank gepropt voor ruim 1.5 uur. Bij het weeshuis aangekomen begonnen we vrijwel meteen met het uitteken van de spelletjes met stoepkrijt. We kozen voor de alfabetrups, een jumpspel voor de getallen 1 tot 10 en een hinkelspel waarbij je een steen op eem getal moet gooien. Aan de laatste ging ik samen met Ly en Nina werken. De contouren stonden vrij snel, maar het verven van de randen, cijfers en het inkleuren namen heel wat tijd in beslag. De enorme hitte maakte het er niet makkelijker op, maar het is allemaal voor een goed doel. Om 12.00 uur hadden we een lunch break. Vandaag hadden we zelfs een soort spareribs Vietnamese style met uiteraard de standaard rijst, bonen, pompoen en soep. Na de lunch zijn wij als vrijwilligers weer met Thang weggegaan. Nina en ik moesten nog geld pinnen en wat boodschappen doen voor onze tour dit weekend. We aten nog een ijsje en dronken iets bij een cafeetje en toen waren de twee uur zo om. We werkten nog 1.5 uur aan de tekeningen en toen was de verf (en onze energie) op. Grappig was dat op het eind een aantal kinderen graag mee wilden helpen verven. Alleen die van ons is nog niet helemaal af doordat bepaalde kleuren op waren, maar mooi is het zeker al geworden. Ik hoop dat de kinderen er lol van zullen hebben. Ik heb nog kort met de baby's geknuffeld en eentje de fles gegeven, want die lag er maar een beetje bij. En zelf eten als je een paar maanden bent is natuurlijk onmogelijk. 
Onderweg naar huis kregen we nog een lekker buitje waardoor het fijn wat afkoelde. Er stond alweer een Vietnamese maaltijd op onze knorrende maagjes te wachten. Verder moesten Nina en ik onze tassen voor morgen vast inpakken. Morgen worden we om 9.00 uur voor onze driedaagse motortrip opgehaald. We trekken door Marable Mountains richting Hoil An om daar het binnenland en de bergen richting Laos in te gaan. Ergens in een dorpje zullen we overnachten. De tweede dag trekken we door naar Hué en zondag zullen we terugrijden via de beroemde Hai Van Pass. We kunnen niet wachten om te vertrekken. Vanavond zijn we met z'n tweeën nog naar een prachtige rooftop in Da Nang geweest (Green Plaza tip van familie de Jong), het is toch een beetje mijn laatste echte avond hier als vrijwilliger. Het was heerlijk om twee uur op het dakterras van de 20e verdieping te genieten van het uitzicht met een alcoholvrije cocktail en een ijsje.

Na 3 weken vrijwilligerswerk op school en in het bijzonder het weeshuis en het werk met de mensen met een beperking besef ik weer extra hoe ongelooflijk gezegend ik ben met mijn gezondheid, de plaats waar ik geboren ben, al kansen die ik heb gehad en nog krijg, mijn fantastische vrienden en bovenal mijn liefdevolle familie. Ik hoop dat ik een (kleine) bijdrage mocht leveren aan de levens van deze lieve mensen die het zoveel minder hebben getroffen. En ik hoop dat er nog vele vrijwilligers mogen volgen zodat er een zekere continuïteit kan zijn in de lessen, de verzorging, activiteiten en fysiotherapie.
Het breekt mijn hart om de kinderen hier te zien, hun situatie en ze hier achter te laten. Dat gebeurde ook even vanavond, de rollercoaster was even beneden na de looping. Maar zonder dieptepunten geen hoogtepunten en die heb ik ook al genoeg gehad en er zullen er nog veel komen. Gelukkig was Dorothee daar die me heel fijn opving en met me praatte. Het is ook goed om te reflecteren en te zien hoe de mensen hier leven, hoe wij leven en daarvan te leren en te beseffen hoe dankbaar we mogen zijn. Maar de kinderen hier lachen ook, ze wonen in een fijne groep, hebben vriendjes, troosten elkaar, helpen elkaar. En ze zijn zo blij met alleen al een knuffel van je of je hand vasthouden, laat staan de activiteiten die je met ze onderneemt. Ook op de school kon ik mijn ei kwijt bij de lieve en gemotiveerde leerlingen. Ook al was het kort, ik ben dankbaar voor de ervaring. Ik leer mezelf nog beter kennen, leer waar mijn grenzen zijn en wat ik allemaal kan. Gedurende mijn rondreis zal daar vast meer bijkomen.