Dag 36. Medical project en Bovu Island (16 aug)

Geen babywegen voor ons vanmorgen. Het werd wel gedaan, maar er waren al drie mensen bij aanwezig. Wel even snel een foto van gemaakt. Hopelijk staat het voor mij volgende week nog een keer op het programma. Noortje en ik gingen dan ook weer de kliniek/de gang in en namen daar weer de vitals (temperatuur, bloeddruk en gewicht) op, van in totaal 77 mensen. 42 kinderen en 35 volwassenen. Een ochtendje hard doorwerken dus, maar het was weer erg leuk om te doen. Enigste ‘nadeel’ is dat je niet veel schokkends of bijzonders ziet hier. Wel waren sommige baby’s/kleine kinderen als de dood voor ons, maar dan vooral voor de thermometer. Ze denken dat het een injectienaald is en tjah dan begeven wij ons ook nog eens naar hun oksel. Sommige nemen je dat echt niet in dank af en een geschreeuw dat het dan is, met een boel krokodillentranen. Wel sneu om te zien, maar weinig aan te doen. Verder is het gewicht soms erg laag. Volwassenen tussen de 40 en 50 kilo is niet heel vreemd. Vandaag heb ik mijn jongste ‘patiëntje’ tot nu toe gehad, een jongetje, Patrick, van 2 weken en 1 dag oud. Zo ontzettend schattig en klein! De moeder vond het geen probleem dat ik een foto maakte. Verder van Noortje wat foto’s gemaakt aangezien het voor haar alweer de laatste dag is. Aangezien het zo druk was moest dat snel tussendoor, vandaar dat ze van mij maar één foto kon maken. Maar ik heb nog een week te gaan. Verder is het soms wel schokkend om te zien hoe klein sommige kinderen voor hun leeftijd zijn. Op hun kaart zie ik dan dat ze 3 jaar zijn, maar veel ouder dan 1,5 jaar zou je ze dan niet geven. Om 11.00 werden we eindelijk opgepikt, zou eigenlijk 10.30 moeten zijn. De mensen van Chobe zouden namelijk om 11.00 vertrekken. Barbara en ik zouden pas om 14.00 opgehaald voor Bovu Island, dus had ik genoeg tijd om nog wat eten en drinken in te slaan voor het weekend en konden we nog lunchen bij de lodge. We waren in totaal maar met z’n zessen incl. staff, dat is nog nooit gebeurd.

Uiteraard werden we later opgehaald dan afgesproken, maar om 14.45 konden we dan toch in de truck stappen. De keuze: voorin of achterin in de open bak. Makkelijke keuze voor mij, achterin natuurlijk. In Nederland is zoiets uiteraard niet toegestaan, dus dit is je kans. Heerlijk die wind in je haren rijdend in een truck door het prachtige Afrikaanse landschap. Echt genieten, een top begin van dit weekend. Na een uur op een normale asfalt weg hadden we no een half uur te gaan over zandwegen, ver de bush in, uiteindelijk uitkomend bij de Zambezi rivier. Daar stond onze gids en kapitein, Dave, op ons te wachten, om ons, onze bagage en wat boodschappen met een kano (zie foto) naar Bovu Island te brengen. Deze toch (ong. 10 min) en het eindpunt waren fantastisch, pff… wat mooi hier! Eerst kennis gemaakt met Katie, een meisje uit Londen die de boel ik voor 4 weken runt. We zijn nu met ongeveer 13 mensen op dit eiland en morgen vertrekken er 6. Een kleine groep dus, eindelijk wat minder toeristisch. Dat maakt de plek voor mij alleen maar idyllischer Na het drankje van het huis werden we begeleid naar onze hut en kregen we te zien waar de toiletten, douches en het restaurant zijn. Dat zal wat worden vannacht als ik naar de wc moet, allemaal smalle zandpaatjes met boomstronken en alles lijkt op elkaar. Lang leve de zaklamp! De toiletten en douches zijn meer dan interessant. Met een touw geef je aan of hij bezet is en de toilet zelf is zo goed als normaal. Alles is verder wel van dunne houten buisjes/takjes gemaakt wat het echt een ‘eilandse’/primitieve uitstraling geeft. De hut is geweldig, onvoorstelbaar. Zoals op de foto’s te zien gemaakt van drie ‘muren’ van weer de houten buisjes en een rieten dak. De voorkant is open met uitzicht op de Zambezi rivier. Er staan twee bedden (gelukkig met klamboe), een kaars en twee vegers en dat is het. De trap is gemaakt van twee boomstronken. Dit hele eilandavontuur, slapen in een hut etc. is eigenlijk totaal niet Marije, maar daardoor wel een keer heel leuk. Na wat uitpakken een hangmat uitgezocht en met een goed boek en het adembenemende uitzicht op de Zambezi en Afrikaanse natuur kwamen er als vanzelf wat tranen. Om 19.00, inmiddels pikdonker, werd het avondeten opgediend; een kipcurry met rijst en wat groentes. Letterlijk dineren bij kaarslicht. Onder het eten even lekker in het Nederlands kunnen kletsen, aangezien er twee Nederlanders zijn, Loes en Jeffery. Vervolgens een kopje koffie en blog schrijven (i.p.v. typen) bij kaarslicht. Heel veel meer kun je ook niet doen, eigenlijk heel relaxt en rustig dus. Omi belde die avond nog, maar na een minuut of 3 viel de telefoon ineens uit. Wat bleek nou, je ziet hier vlakbij Zimbabwe, andere kant van de Zambezi. Mijn telefoon had dus dit netwerk opgepikt i.p.v. dat van Zambia waarvoor ik een simkaart heb. Ik moest dus ook betalen voor het gesprek en na enkele minuten was mijn beltegoed dan ook op. Om 20.15 was bijna iedereen al naar bed gegaan, dus ook Barbara en ik zochten op tijd onze hut op. Nog een tijdje liggen kletsen, wat zeer interessant was. We hadden het over deze vakantie, het vrijwilligerswerk, de lodge. Wat we daar nou van vonden, wat onze ervaring was. Mooi en goed om dat ook eens vanuit het perspectief van een ander te bekijken. Rond een uur of 22.00 in slaap gevallen met het geluid van krekels en andere dieren op de achtergrond, heel bijzonder