Dag 32. Medical project en Reading Club (12 aug)

Yes, vandaag kon ik dan beginnen met het medische project. Samen met Gary (Australiër, en studeert medicijnen) ging ik naar de Dambwa Clinic. Ik had er enorm veel zin in, maar vond het ook super spannend. Dit is zoiets nieuws, zoiets anders dan het lesgeven of de afternoonprogramma’s hier en zo’n andere, grotere verantwoordelijkheid. Maar wat was het leuk en indrukwekkend zeg! Deze kliniek kun je een beetje vergelijken met een huisartsenpost, maar er worden ook bevallingen gedaan, bloedonderzoek, malariabehandeling en er is één kamertje waar mensen opgenomen kunnen worden. Vrij schokkend; geen echt schone ruimte, zeer smalle oncomfortabele bedden met niet schoon ogende lakens en dekens. Op dit moment was er ook een mevrouw die aan het bevallen was, ze had 4 cm ontsluiting. Helaas ging het niet snel genoeg om hierbij aanwezig te zijn. Hopelijk komt dit nog dat zou wel fantastisch zijn. Verder is er geen echte wachtruimte ofzo, gewoon een gang met een enkel bankje of een stoel. Wel wat anders dan onze luxe, schone en van alle gemakken voorziene ziekenhuizen en huisartsenposten!
We kwamen om 8.00 uur aan bij de kliniek en druk dat het al was, wow. De hele gang zat vol met wachtende (zittende, maar vooral dus staande) mensen. We zochten iemand die ons kon vertellen waar ze ons konden gebruiken en we kregen als antwoord: ‘blijf hier maar even wachten’. Wat betekende; 45 min staan niksen terwijl de gang bleef volstromen met mensen. Beetje frustrerend, maar ja TIA. En wat bleek de reden, ze hadden eerst hun maandagmorgen meeting. Ondertussen Julia ontmoet, een Nederlandse vrijwilliger die daar in de kliniek is voor twee weken. Zij heeft trouwens in één week al vier bevallingen meegemaakt. Om 9.00 uur konden we dan eindelijk echt aan de slag. Wat betekende, letterlijk, in de gang bij mensen hun bloeddruk, temperatuur en gewicht opmeten. Echter moesten ze wel eerst een datumstempel halen in een ander deel van de gang, Afrikaanse logica. Nadat ze bij ons waren geweest konden ze in de rij gaan staan om de dokter zelf te ontmoeten. Eerst heb ik een half uurtje gekeken hoe Julia en Gary werkten, totdat ik door één van de medewerkers werd geroepen om de temperatuur op te nemen (dit wordt gedaan onder de oksel) bij een vrouw die net een astma-aanval had gehad. Toen ik dat overleefd had durfde ik de andere patiënten zelf ook wel aan en vertrok Julia naar een ander deel van de kliniek. Daarna bij zo’n 35 mensen (in totaal ±70), jong/oud, man/vrouw, kind/baby de temperatuur, gewicht en bloeddruk (alleen 18+) opgemeten. Tjonge wat een ervaring om dat te kunnen en mogen doen zeg! De tijd vloog dan ook om en voor we het wisten moesten we om 11.15 uur al afscheid nemen en buiten wachten op het busje (komt tussen 11.00 en 11.30). We moesten helaas lang wachten en om 11.50 toch maar eens gaan bellen (lang leve mijn Zambiaanse simkaart). Wat bleek, Rachel (de chauffeur) was de weg kwijt geraakt door een wegversperring, maar ze waren ‘al’ onderweg.

’s Middags vertrokken Julia, Emilie en Lizzie, (op Barbara na) de laatste personen waarmee ik tegelijkertijd ben aangekomen. Ook Allison, mijn kamergenootje, vertrok. Wat betekent dat Theresa en ik een 6-persoons kamer voor ons tweeën hebben. Aangezien Gary en ik pas na 12.00 uur terug waren, waren we te laat om afscheid te nemen. Daarna was het lunchtijd, snel nog wat zonnestralen meepakken en een leuke groepsfoto (Elly, Michaela, Hendri, Alice, Olivia, Sofie en ik) om vervolgens voor te bereiden voor de Reading Club op Nakatyndi voor grade 5 (rond de 12 jaar). Aangekomen bij Nakatyndi was er geen kind te bekennen. Na een paar keer toeteren kwam er een jong jochie aan. Alle lokalen zaten op slot, niet heel raar in de zomervakantie lijkt mij. Uiteindelijk werd er wel een sleutel geregeld en kwamen er wat meer kinderen aan, maar die waren misschien tussen de 6 en 8 jaar. Niet geschikt voor onze voorbereidde les over rijmen en gedichten. Berton en Alice zijn bij de kinderen gebleven en hebben wat gekleurd en wat andere lees- en spellingsoefeningen gedaan. Hendri en ik zijn met een local (van halverwege de 20 denk ik) ‘the village’ ingelopen waar bijna alle kinderen van school wonen. Een fantastische ervaring! Soms wel erg om te zien in welke omstandigheden deze mensen moeten leven. Kleine huisjes, soms van steen, soms de traditionele modderhutjes. De local die ons meenamen liet vol trotst ook zijn huis zien. Er stonden twee soort lemen hutjes en één in aanbouw. Eén had een prachtige deur en buiten had hij een soort tafel en twee kleine bankjes gemaakt van een dikke boomstronk. Hij was ontzettend trots en vertelde dat hij veel liever in dit soort huisjes leefde dan in een stenen huis. Dit hoorde bij zijn cultuur, zijn traditie en hij vond het jammer dat er zoveel stenen huizen worden gebouwd. ‘Over 5 jaar weten de kinderen niet meer hoe de meeste mensen eerder leefden’. Wat ik nog het indrukwekkendst vond aan zijn verhaal was het volgende: op zijn zevende is hij zijn beide ouders verloren en werd dus wees. Hij heeft toen een aantal jaren in de stad gewoond, maar heeft hier nu dus zijn eigen plekje waar hij druk bezig is met het bouwen van een derde hutje. Hij vangt in zijn eigen hutje en de extra hutjes nu namelijk zelf weeskinderen op, geweldig! Naast het derde hutje staat er nog een ‘douche’ en ‘toilet’ op het programma. Verder heeft hij een klein tuintje met vier plantjes ofzo, afgeschermd met een hekje tegen de kippen (is hij ook erg trots op). Hij vroeg aan mij of ik geen foto’s wilde maken van zijn leefomgeving. Uiteraard! Ook een paar leuke foto’s van hem bij zijn huis gemaakt en hij van mij. Hopelijk lukt het me om er enkele af te drukken en die aan hem te geven. Tijdens onze wandeling door het dorp leken we wel de Rattenvanger van Hamelen, of eigenlijk de Kindervanger van Livingstone dan. We liepen allemaal met twee kinderen aan de hand en een stel kinderen achter ons. Terug bij school hadden we een stuk of vijftien kinderen bij ons, echter slechts drie kinderen van grade 5. Met hen hebben we nog wel wat van de rijm-les kunnen doen en de rest ging kleuren en samen met Henri en Berton buiten spelen.
Om 16.30 hadden we weer onze wekelijkse maandagmeeting en hebben we ons voorgesteld aan Anne (België) de enige nieuwe vrijwilliger van deze week. Ze doet het teaching programma. Als avondeten hadden we weer de standaard maandagmaaltijd (denk ik): kipcurry met groentes, rijst en brood. Geen probleem, het is heerlijk iedere week weer. Vandaag eindelijk sinds vier dagen weer internet, dus de avond vooral achter de laptop doorgebracht om de blog, foto’s, mails en geldzaken bij te werken.

Morgen wordt denk ik echt te gek. We gaan dan met het hele medische team, met z’n tienen, van ’s morgens tot eind van de middag op Home Based Care! Het is in Natebe, een heel groot gebied, waar eens in de zoveel tijd een hele dag voor uitgetrokken wordt. Geen middagprogramma dus dit keer. Vind ik helemaal niet erg, want ik denk dat dit een fantastische onvergetelijke ervaring/dag gaat worden. Ik ben ingedeeld voor de medium lange wandeling. Wandelschoenen uit de tas en gaan met die banaan dus!