Dag 16. Byron bay surfen

Vanmorgen zagen we pas goed waar we stonden. Eigenlijk een prachtige plek; een akkerveld omgeven door bergen. De tentjes beginnen het al wel een beetje te begeven. De ritsen vinden al dat zand niet zo leuk en van een tent zijn de stokken al stuk. Maar met een beetje geluk gaan ze nog 6 dagen mee. In een uurtje reden we naar Byron bay. Geweldige surfstranden, maar ook de plek waar je het meest oostelijke puntje van Australië kunt bezoeken, Cape Byron. Er is een mooie wandeling mogelijk van zo'n 5 km. Deze hebben wij gelopen. Pittig door het vele klimmen en afdalen, maar met geweldige uitzichten over de oceaan en hagelwitte stranden. Al snel werden we getrakteerd op een groepje dolfijnen vlakbij de kust en iets verderop vele walvissen. Ze kwamen helaas niet ver boven water, maar toch duidelijk te herkennen. Op de helft van de wandeling waren we bij Cape Byron Lighthouse, de vuurtoren van Byron Bay. Een prachtig gebouw met een mooi uitzicht. Hier zagen we nog een wallaby. Het was daarnaast bijzonder om op het meest oostelijke puntje te staan. De route hakte er bij een aantal van ons best wel in; trillende benen en licht in het hoofd. Even bijkomen was wel nodig. Daarna zijn we een surfles gaan regelen, deze bleek 3 uur te duren. Betekent wel dat we niet veel kilometers meer kunnen maken richting Sydney, maar dit leek ons hartstikke gaaf om mee te maken, al heeft alleen Jan ooit op een surfplank gestaan. Voor de les was er nog tijd voor boodschappen en een lunch in het hippie en surfersdorp. We deden alle 8 mee aan de surfles en er waren nog 4 Franse dames bij. We kregen een wetsuit aan en vervolgens op het strand een uitgebreide uitleg over de basisbeginselen van het surfen en de zee/golven. Ook werd er geoefend met het opspringen: liggen op de plank tenen op hoogte van het eind van de plank, handen op borsthoogte, billen omhoog, achterste voet (rechts) onderschuiven, voorste voet ervoor zetten beide zoveel mogelijk in het midden en langzaam opkomen. Klinkt niet zo ingewikkeld maar in het water wel lastiger. Het surfboard wordt aan je enkel gebonden zodat je hem niet verliest en bij vallen nog houvast hebt. De twee instructeurs hielpen één voor één iedereen met het uitzoeken van de juiste golf en gaven op het goede moment een zetje van achteren. Daarna was de rest aan jezelf. Het goed zetten van je voeten en naar voren kijken vragen wel behoorlijk aandacht. Iedereen van ons kon toch al vrij snel op het board blijven staan tot aan het strand, ik ook. Dat is toch wel een heel gaaf gevoel hoor! Uiteraard val je wel eens wat onhandig, ga je op het touw staan en krijg je liters zeewater binnen via neus en mond, maar de ervaring was onvergetelijk. Je eerste surfles in de oceaan van Australië!  Na afloop bleken er foto's gemaakt te zijn. Dan zie je ook pas wat er beter moet en hoe klungelig het er eigenlijk nog uit ziet, maar die tastbare herinnering is toch wel erg gaaf om te hebben. Inmiddels was het toch al 17.00 geweest en moest er een plan gemaakt worden. Er is gekozen om naar kennis van de eigenaar van Avanta in Grafton te rijden. Het schijnt dat je hier altijd welkom bent om een of enkele dagen door te brengen. Wel leuk om nu eens echt wat lokale mensen te ontmoeten. Het bleek een ouder echtpaar te zijn en waarvan een van de 6 dochters, man en zoontje ook op het terrein wonen. Het is een heel bijzonder huishouden. Je gaat heel wat jaren terug in de tijd en er staan enorm veel spullen, kastjes, servies, aquaria, en nog veel meer, echt ongelooflijk. Maar het zijn enorm gastvrije en vriendelijke mensen. Het was een totale verassing dat wij kwamen. Vooraf bericht was fijn geweest, maar we zijn meer dan welkom. We kregen meteen thee, koffie en chocomelk en allerlei koekjes. We hadden nog geen avondeten gehad, maar we vonden het ook zo wat om daar te gaan koken. Later hebben we nog wat boterhammen gesmeerd. De mensen kletsten honderd uit en maakten alles in gereedheid voor ons. Dag 16 deel 2
Ze hebben een soort vakantiehuisje met drie hoog stapelbed in de tuin staan en daar mogen Renate, Lianne en ik slapen. Jaco en Anna slapen in 'de woonkamer' van dit huisje. De andere 3 mannen slapen als bikkels in de tenten in de tuin. We mochten ook meteen wat wassen draaien, wat natuurlijk ook heel fijn is. Na een paar uur konden we dan toch onze slaapzak opzoeken en in mijn geval na 2.5 week ook weer op een gewoon matras.
Morgen is het zondag en wordt er niet gereden of echt iets ondernomen. We gaan met het gezin naar de kerk, iets van een Schotse vrij traditionele kerk. Ik ben benieuwd... Ze schijnen hier voor de kerkdienst al te koken, omdat de dienst pas om 11.00 uur start. Ik laat alles maar over me heenkomen. Een bijzondere ervaring wordt het zeker.